Σε ευθεία επίθεση κατά των εργαζομένων προχώρησε ο δήμαρχος Τήνου, Γιάννης Σιώτος, με αφορμή την άρνηση των οδηγών και των εργατών καθαριότητας να συνεχίσουν την αποκομιδή των απορριμμάτων μέχρι να επισκευαστούν και να αλλαχθούν τα λάστιχα των απορριμματοφόρων.
Ο δήμαρχος που προφανώς εξοργίστηκε από το δίκαιο αίτημα των εργαζομένων, εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία ούτε λίγο ούτε πολύ απέδωσε ευθύνες σε συνδικαλιστικές και δημοτικές παρατάξεις υποστηρίζοντας ότι ωθούν μέσω «φάμπρικα φημών» τους εργαζομένους στη αποχή από την αποκομιδή των απορριμμάτων.
Την ίδια στιγμή, συνδικαλιστές καταγγέλλουν ότι η δημοτική αρχή επιχειρεί μέσω της μαρτυρίας του τραυματία να ρίξουν ευθύνες στον οδηγό και όχι στην κατάσταση των οχημάτων.
Ακολουθεί ολόκληρη η τοποθέτηση Δημάρχου Τήνου
Πριν από μέρες βιώσαμε ένα πρωτόγνωρο για την τοπική μας κοινωνία γεγονός που μας βύθισε στη θλίψη. Η απώλεια των δύο πολύτιμων συνεργατών μας στο Δήμο ήταν πραγματικά τραγική και για εμάς και, φυσικά, για τις οικογένειές τους.
Παρατηρώ όμως με λύπη ότι πάνω στους δύο νεκρούς οικοδομείται μια ολόκληρη «φάμπρικα» φημών από ανεύθυνες φωνές που βρήκαν πρόσφορο έδαφος να ορθώσουν τον αντιπολιτευτικό τους λόγο επιδιώκοντας μικροπολιτικά ή συνδικαλιστικά οφέλη.
Το αποτέλεσμα είναι ότι, πριν καν εκδοθεί το επίσημο πόρισμα των εμπειρογνωμόνων που και εμείς ζητήσαμε και πριν δώσει κατάθεση ο τραυματίας συνάδελφός τους για να μάθουμε επιτέλους τι ήταν αυτό που οδήγησε στο τραγικό συμβάν, ο λαός της Τήνου κινδυνεύει να πληρώσει το τίμημα της μη αποκομιδής των σκουπιδιών μετατρεπόμενος στο τρίτο αθώο θύμα του περιστατικού. Και αυτό, επειδή κάποιοι ενέδωσαν στις φημολογίες και τις άφησαν να ενισχύσουν τον πανικό τους, την ώρα που όλοι μας χρειαζόμαστε νηφαλιότητα για να μπορέσουμε να μάθουμε την αλήθεια και, φυσικά, αν χρειάζεται να λάβουμε μέτρα ή και να αποδώσουμε ευθύνες.
Καλώ όλους ,δημότες και υπαλλήλους του Δήμου, να στρέψουν την προσοχή τους στους ειδικούς και να κλείσουν τα αυτιά τους στους εμπόρους του φόβου που βρήκαν πρόσφορο έδαφος για να απλώσουν την «πραμάτεια της μιζέριας» πάνω στην οποία συνήθισαν να χτίζουν τη δική τους ύπαρξη στα κοινά.
