Σε κατάργηση επί της ουσίας των συλλογικών συμβάσεων, στη μείωση των μισθών και των μεροκάματων και στον ιδιωτικό τομέα και στην παραπέρα ευελιξία στην αγορά εργασίας προχωρά μέσα στον Οκτώβρη η κυβέρνηση. Με σχετική υπουργική απόφαση που προωθείται από το υπουργείο Εργασίας, η κυβέρνηση θα κάνει πράξη στο ακέραιο το πακέτο του μνημονίου για τα Εργασιακά. Χτες η υπουργός Εργασίας Λούκα Κατσέλη και ο πρόεδρος του ΣΕΒ Δ. Δασκαλόπουλος στη συνάντηση που είχαν επιβεβαίωσαν την κοινή τους θέση, για παραπέρα ευελιξία στην αγορά εργασίας, δηλαδή για παραπέρα αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων και χτύπημα των εργατικών δικαιωμάτων.
Πυρήνας της υπουργικής απόφασης θα είναι η υπερίσχυση των «επιχειρησιακών συμβάσεων» έναντι των κλαδικών και των ομοιοεπαγγελματικών, όπως ακριβώς προβλέπει το μνημόνιο. Με τον τρόπο αυτό και στο όνομα των οικονομικών δυσκολιών και του ανταγωνισμού που θα επικαλείται ο κάθε επιχειρηματίας, θα επιβάλλονται μισθοί και μεροκάματα κάτω από αυτά που ισχύουν στις συμβάσεις μέχρι σήμερα. Σε μια προσπάθεια «να θολώσει τα νερά», η υπουργός τάχθηκε υπέρ της «μεγαλύτερης ευελιξίας», αλλά όπως είπε «με τρόπο που να μην καταπατώνται τα εργασιακά δικαιώματα». Μόνο που τέτοιος τρόπος δεν υπάρχει. Μια τέτοια απόφαση οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, οπλίζει τη μεγαλοεργοδοσία με το όπλο του εκβιασμού, αφαιρεί από τους εργάτες και την παραμικρή συλλογική προστασία.
Στην ίδια προπαγανδιστική γραμμή και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γ. Πεταλωτής, δήλωσε χτες πως η, επί της ουσίας, μείωση των μισθών με την υπερίσχυση των επιχειρησιακών συμβάσεων θα γίνει «αν κάποια επιχείρηση κινδυνεύει να κλείσει, τότε μπορεί να υπάρξει μια συμφωνία για ευελιξία σε εργασιακές σχέσεις, για πολύ συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, μέχρι να μπορέσει να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις της και για να μη χάσουν τη δουλειά τους και οι εργαζόμενοι».
Στο φόντο αυτής της πραγματικότητας είναι τουλάχιστον υποκριτικό να εμφανίζεται ο πρόεδρος του ΣΕΒ ως υπέρμαχος των συλλογικών διαπραγματεύσεων και συμβάσεων. Αλλωστε είναι τέτοια η «ευαισθησία» του ΣΕΒ, που με τις πλάτες της κυβερνητικής πολιτικής ούτε καν προσέρχονται σε διαπραγματεύσεις για την υπογραφή συμβάσεων, ενώ μέχρι σήμερα έχουν υπογραφεί μόλις 10 συμβάσεις αντί για 100 περίπου που έπρεπε να υπογραφούν.
Ο ισχυρισμός του πως «η ευελιξία σώζει δουλειές και δε δημιουργεί πρόβλημα» επιβεβαιώνει γιατί οι εργάτες πρέπει να παλέψουν ακόμα πιο αποφασιστικά για το δικαίωμα στη σταθερή δουλειά χωρίς εκπτώσεις στις απαιτήσεις τους. Γιατί η ευελιξία οδήγησε στη σημερινή κατάσταση, στην περιστασιακή απασχόληση, στην ευκαιριακή δουλειά, στην εργασία χωρίς δικαιώματα. Η ευελιξία «σώζει» και ενισχύει την κερδοφορία της μεγαλοεργοδοσίας και όχι τις δουλειές.
Το αντεργατικό πλέγμα
Πυρήνας της υπουργικής απόφασης θα είναι η υπερίσχυση των «επιχειρησιακών συμβάσεων» έναντι των κλαδικών και των ομοιοεπαγγελματικών, όπως ακριβώς προβλέπει το μνημόνιο. Με τον τρόπο αυτό και στο όνομα των οικονομικών δυσκολιών και του ανταγωνισμού που θα επικαλείται ο κάθε επιχειρηματίας, θα επιβάλλονται μισθοί και μεροκάματα κάτω από αυτά που ισχύουν στις συμβάσεις μέχρι σήμερα. Σε μια προσπάθεια «να θολώσει τα νερά», η υπουργός τάχθηκε υπέρ της «μεγαλύτερης ευελιξίας», αλλά όπως είπε «με τρόπο που να μην καταπατώνται τα εργασιακά δικαιώματα». Μόνο που τέτοιος τρόπος δεν υπάρχει. Μια τέτοια απόφαση οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, οπλίζει τη μεγαλοεργοδοσία με το όπλο του εκβιασμού, αφαιρεί από τους εργάτες και την παραμικρή συλλογική προστασία.
Στην ίδια προπαγανδιστική γραμμή και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γ. Πεταλωτής, δήλωσε χτες πως η, επί της ουσίας, μείωση των μισθών με την υπερίσχυση των επιχειρησιακών συμβάσεων θα γίνει «αν κάποια επιχείρηση κινδυνεύει να κλείσει, τότε μπορεί να υπάρξει μια συμφωνία για ευελιξία σε εργασιακές σχέσεις, για πολύ συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, μέχρι να μπορέσει να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις της και για να μη χάσουν τη δουλειά τους και οι εργαζόμενοι».
Στο φόντο αυτής της πραγματικότητας είναι τουλάχιστον υποκριτικό να εμφανίζεται ο πρόεδρος του ΣΕΒ ως υπέρμαχος των συλλογικών διαπραγματεύσεων και συμβάσεων. Αλλωστε είναι τέτοια η «ευαισθησία» του ΣΕΒ, που με τις πλάτες της κυβερνητικής πολιτικής ούτε καν προσέρχονται σε διαπραγματεύσεις για την υπογραφή συμβάσεων, ενώ μέχρι σήμερα έχουν υπογραφεί μόλις 10 συμβάσεις αντί για 100 περίπου που έπρεπε να υπογραφούν.
Ο ισχυρισμός του πως «η ευελιξία σώζει δουλειές και δε δημιουργεί πρόβλημα» επιβεβαιώνει γιατί οι εργάτες πρέπει να παλέψουν ακόμα πιο αποφασιστικά για το δικαίωμα στη σταθερή δουλειά χωρίς εκπτώσεις στις απαιτήσεις τους. Γιατί η ευελιξία οδήγησε στη σημερινή κατάσταση, στην περιστασιακή απασχόληση, στην ευκαιριακή δουλειά, στην εργασία χωρίς δικαιώματα. Η ευελιξία «σώζει» και ενισχύει την κερδοφορία της μεγαλοεργοδοσίας και όχι τις δουλειές.
Το αντεργατικό πλέγμα
Σε αυτή την κατεύθυνση η κυβέρνηση με την υπουργική απόφαση - πέραν του ζητήματος των επιχειρησιακών συμβάσεων - και με βάση το επικαιροποιημένο μνημόνιο θα προωθήσει:
Την παραπέρα μείωση των υπερωριακών αποδοχών πλέον αυτής που επιβλήθηκε με το νόμο 3863/2010.
Την ενίσχυση της διευθέτησης του χρόνου εργασίας και άρα την υπονόμευση του 8ωρου και 7ωρου.
Την κατάργηση της διάταξης που προβλέπει την επέκταση μιας συλλογικής σύμβασης και στους εργαζόμενους των επιχειρήσεων που οι ιδιοκτήτες τους δεν εκπροσωπούνται στη διαπραγμάτευση.
Την επέκταση της δοκιμαστικής περιόδου για τους νεο-προσλαμβανόμενους από τους 2 στους 12 μήνες.
Τη διευκόλυνση των επιχειρήσεων για μεγαλύτερη χρήση συμβάσεων προσωρινής και μερικής απασχόλησης.
Με όλα αυτά, αλλά και τις προηγούμενες διατάξεις του νόμου 3863 για τα Εργασιακά, η κυβέρνηση συγκροτεί ένα ασφυκτικό πλέγμα διατάξεων που εξασφαλίζουν την όσο γίνεται μεγαλύτερη εκμετάλλευση των εργαζομένων, μειώνουν την τιμή της εργατικής δύναμης και δημιουργούν ένα θερμοκήπιο για την παραπέρα άνοδο της καπιταλιστικής κερδοφορίας, ακόμα και σε συνθήκες κρίσης και πολύ περισσότερο μετά την κρίση, ρίχνοντας στο βάραθρο το επίπεδο αμοιβών και συνολικά τη ζωή της εργατικής λαϊκής οικογένειας.
Υπονομεύουν τον ΟΜΕΔ
Την παραπέρα μείωση των υπερωριακών αποδοχών πλέον αυτής που επιβλήθηκε με το νόμο 3863/2010.
Την ενίσχυση της διευθέτησης του χρόνου εργασίας και άρα την υπονόμευση του 8ωρου και 7ωρου.
Την κατάργηση της διάταξης που προβλέπει την επέκταση μιας συλλογικής σύμβασης και στους εργαζόμενους των επιχειρήσεων που οι ιδιοκτήτες τους δεν εκπροσωπούνται στη διαπραγμάτευση.
Την επέκταση της δοκιμαστικής περιόδου για τους νεο-προσλαμβανόμενους από τους 2 στους 12 μήνες.
Τη διευκόλυνση των επιχειρήσεων για μεγαλύτερη χρήση συμβάσεων προσωρινής και μερικής απασχόλησης.
Με όλα αυτά, αλλά και τις προηγούμενες διατάξεις του νόμου 3863 για τα Εργασιακά, η κυβέρνηση συγκροτεί ένα ασφυκτικό πλέγμα διατάξεων που εξασφαλίζουν την όσο γίνεται μεγαλύτερη εκμετάλλευση των εργαζομένων, μειώνουν την τιμή της εργατικής δύναμης και δημιουργούν ένα θερμοκήπιο για την παραπέρα άνοδο της καπιταλιστικής κερδοφορίας, ακόμα και σε συνθήκες κρίσης και πολύ περισσότερο μετά την κρίση, ρίχνοντας στο βάραθρο το επίπεδο αμοιβών και συνολικά τη ζωή της εργατικής λαϊκής οικογένειας.
Υπονομεύουν τον ΟΜΕΔ
Στο μεταξύ χτες το υπουργείο Εργασίας απέστειλε στις εργοδοτικές οργανώσεις και στη ΓΣΕΕ το σχέδιο Προεδρικού Διατάγματος με το οποίο υπονομεύεται και ο θεσμός της Διαιτησίας (ΟΜΕΔ) και άρα της ελάχιστης δυνατότητας που είχαν τα συνδικάτα να διεκδικούν την σύναψη συλλογικών συμβάσεων. Με το Προεδρικό Διάταγμα μπαίνουν νέα εμπόδια στην εργατική πλευρά να προσφεύγει στον ΟΜΕΔ, όταν η εργοδοτική πλευρά δείχνει αδιαλλαξία να υπογράψει σύμβαση εργασίας. Αλλωστε, σύμφωνα με το μνημόνιο, οι αποφάσεις της διαιτησίας θα πρέπει να αποδίδουν «προσήκουσα σημασία στην ανταγωνιστικότητα με όρους κόστους». Ετσι και το ΠΔ ορίζει ότι ο μεσολαβητής και η διαιτησία πρέπει να παίρνει υπόψη της «την οικονομική κατάσταση της παραγωγικής δραστηριότητας στην οποία αναφέρεται η συλλογική διαφορά». Τέλος, ακόμα και στην περίπτωση που η απόφαση της διαιτησίας ικανοποιεί κατά κάποιον τρόπο την εργατική πλευρά, οι εργοδότες θα έχουν δικαίωμα να προσφεύγουν στα αστικά δικαστήρια και στη συνέχεια να κάνουν έφεση. Με τον τρόπο αυτό οι εργαζόμενοι θα οδηγούνται σε ένα λαβύρινθο από δικαστικές διαμάχες που είναι χρονοβόρες και τελικά υπονομεύουν το ρόλο του ΟΜΕΔ.
πηγή : Εφημερίδα "Ριζοσπάστης", 30/9/2010
πηγή : Εφημερίδα "Ριζοσπάστης", 30/9/2010
