Απέρριψε προσφυγή 10 μουσικών, εργαζομένων της Φιλαρμονικής του Δήμου Αθηναίων, που ζητούσαν τα νόμιμα: να τους καταβληθούν οι δεδουλευμένες αποδοχές τους, τα δώρα εορτών και το επίδομα αδείας! Αναλυτικότερα:
Κατά πάγια νομολογία μέχρι σήμερα, η οποία έχει καταγραφεί σε εκατοντάδες αποφάσεις,δικαιώνονταν εργαζόμενοι του δημόσιου τομέα με διαδοχικές συμβάσεις ορισμένου χρόνου ή συμβάσεις μίσθωσης έργου, γιατί τα δικαστήρια έκριναν ότι κάλυπταν πάγιες και διαρκείς ανάγκες του εργοδότη τους και τους επιδίκαζε δεδουλευμένες αποδοχές τους.
Δηλαδή, οι αρεοπαγίτες επιδίκαζαν τις αποδοχές του διαστήματος που οι συμβασιούχοι εργάστηκαν χωρίς να αμειφθούν για την εργασία τους αυτή, καθώς και τα δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα και το επίδομα αδείας, συν τους νόμιμους τόκους υπερημερίας, θεωρώντας πως ο ορθός χαρακτηρισμός της σχέσης εργασίας ήταν άλλος από αυτό του συμβασιούχου και τους επιδίκαζαν τις αποδοχές του διαστήματος που οι συμβασιούχοι εργάστηκαν χωρίς να αμειφθούν για την εργασία τους αυτή, καθώς και τα δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα και το επίδομα αδείας, συν τους νόμιμους τόκους υπερημερίας.
Σε αντίθεση με την ως τώρα πρακτική το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας, εξετάζοντας υπόθεση συμβασιούχων έκρινε -ούτε λίγο ούτε πολύ- ότι η εργασία μπορεί να παραμένει απλήρωτη!
Στην απόφαση αυτή κατέληξε το το Β1 Τμήμα του Άρειου Πάγου (προεδρεύων ο αρεοπαγίτης Ανδρέας Δουλγεράκης και μέλη οι Νικόλαος Λεοντής, Νικόλαος Πάσσος, Μιχαήλ Αυγουλέας, Χρήστος Βρυώνης -εισηγητής- και Γεώργιος Αναστασάκος) απορρίπτοντας τις αγωγές δέκα 10 της Φιλαρμονικής του Δήμου Αθηναίων που είχαν εργαστεί με διαδοχικές ανανεούμενες συμβάσεις μίσθωσης έργου.
Οι μουσικοἰ είχαν προσφύγει στη Δικαιοσύνη υποστηρίζοντας ότι κατ’ επίφαση και καταχρηστικά οι συμβάσεις τους χαρακτηρίστηκαν ως συμβάσεις μίσθωσης έργου, ενώ στην πραγματικότητα υπέκρυπταν ενιαία σύμβαση εξαρτημένης εργασίας αορίστου χρόνου, και ακὀμα ότι, καθ’ όλο το διάστημα που εργάζονταν, κάλυπταν πάγιες και διαρκείς ανάγκες του Δήμου. Έτσι, και δεδομένου ότι για την εργασία τους αυτή δεν είχαν πληρωθεί από τον Δήμο, ζήτησαν να τους καταβληθούν οι δεδουλευμένες αποδοχές τους, τα δώρα εορτών και το επίδομα αδείας.
Αξίζει να σημειωθεί ότι οι εργαζόμενοι πρωτόδικα είχαν δικαιωθεί, ο Άρειος Πάγος, όμως, στον οποίο κατέληξε η υπόθεση, είχε εντελώς αντίθετη γνώμη. Οι αρεοπαγίτες έκριναν ότι η αγωγή των μουσικών είναι παράνομη. Και αυτό, γιατί όλοι οι μουσικοί προσλήφθηκαν μετά την αναθεώρηση του Συντάγματος του 2001, με την οποία τροποποιήθηκε το άρθρο 103. Έτσι, κατά τον Άρειο Πάγο,απαγορεύεται η μετατροπή των συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου με το Δημόσιο, τα ΝΠΔΔ και τους ΟΤΑ σε συμβάσεις εργασίας αορίστου χρόνου (μονιμοποίηση), ακόμη και στις περιπτώσεις που οι εργαζόμενοι καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες του εργοδότη τους. Ακόμη, το Ανώτατο Δικαστήριο στην απόφασή του, επικαλείται τις νομοθετικές εκείνες διατάξεις (νόμοι 2190/1994 και 2527/1997) που προβλέπουν ότι οι δήμοι κ.λπ. με τη λήξη της πρώτης σύμβασης ορισμένου χρόνου ή έργου πρέπει να σταματήσουν να καταβάλλουν τις αποδοχές. Σε αντίθετη περίπτωση, οι αποδοχές που θα χορηγούνται στους συμβασιούχους θα καταλογίζονται στους Δημάρχους, ενώ παράλληλα θα διώκονται οι τελευταίοι για παράβαση καθήκοντος!
Όπως αναφέρουν στην απόφασή τους οι αρεοπαγίτες, «απαγορεύεται απόλυτα από το νόμο και τέτοια δεν δημιουργεί καμία αξίωση αμοιβής, αφού σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να είναι έγκυρη και ειδικότερα δεν δημιουργεί αξίωση ούτε από τον αδικαιολόγητο πλουτισμό, αφού τέτοιος πλουτισμός δεν προκύπτει για τον εργοδότη».
