Συμπληρώθηκαν χθες δύο χρόνια από τότε που η λαϊκή ψήφος παρασύρθηκε από το αναίσχυντο ψέμα πως «λεφτά υπάρχουν!».
Κι έτσι προέκυψε η χειρότερη κυβέρνηση, αμέσως μετά τις δύο κατοχικές, του Τσολάκογλου και του Ράλλη... Αυτή η κακοήθης προεκλογική εξαπάτηση, για τη δήθεν αφθονία χρημάτων, έχει ήδη καταγγελθεί από επώνυμους ξένους αρμόδιους παράγοντες, που τονίζουν ότι, οκτώ μήνες πριν από τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, είχαν ενημερώσει διεξοδικώς τον μοιραίο όσο και ασύστολο ψεύτη, που αναιδώς υποσχόταν να μετατρέψει την Ελλάδα σε Δανία του Νότου!
Ήθος απεχθούς τυχοδιώκτη, για το οποίο ο αναγνώστης, που τυχόν αμφιβάλλει για όσα θα έπρεπε να του είναι ήδη πρόδηλα, οπωσδήποτε θα βρει διεξοδικές καταγγελίες και αναφορές σε πολλές από τις σελίδες του βιβλίου μου, το οποίο ο εκδοτικός οίκος «Λιβάνη» κυκλοφόρησε αυτές τις ημέρες με τον τίτλο «Η Ελλάδα που αγάπησα - η Ελλάδα της χρεοκοπίας».
Η άγρια διάθεση λεηλασίας είναι ήδη πασιφανής, τόσο με τον αποκαλυπτόμενο διορισμό άνω των 30.000 κομματικών φίλων σε άχρηστες θέσεις του ευρύτερου δημόσιου τομέα όσο και με την αναιδή, διαχρονικώς δε συνεχή σπατάλη άσκοπων πτήσεων με το λεγόμενο πρωθυπουργικό αεροσκάφος και το πρωθυπουργικό ελικόπτερο, με όσες «Κύριος οίδε» ποιες αμαρτίες θα μπορούσε εκείνο να εξιστορήσει, αν θα είχε φωνή. Οπωσδήποτε, από τη δική μου πλευρά, ασφαλώς δεν έχω καμιά διάθεση να μακαρίσω οψίμως την απαίσιας μνήμης δικτατορία. Όμως συχνά-πυκνά ακούω συνομιλητές μου να αναθεματίζουν μεν τη χούντα για τους διωγμούς και τα βασανιστήρια, ακόμη και για τις γελοίες φανφάρες της, όμως να συνομολογούν ότι, εκείνη την εποχή, παρέχονταν αφειδώς στεγαστικά δάνεια, ιδίως σε χαμηλόμισθους υπαλλήλους, ανεξαρτήτως πολιτικών φρονημάτων. Τώρα, τα σπίτια του κοσμάκη χρεώνονται με τους επαχθείς φόρους για την κάλυψη των κρατικών ελλειμμάτων που προκάλεσε η λεηλασία.
Στις πολιτικές συζητήσεις που μεταδίδουν τα ΜΜΕ, και με προσοχή προσπαθώ να παρακολουθώ, δυναμώνει η προσδοκία ότι, το αργότερο κατά το τέλος Δεκεμβρίου, η χώρα θα οδηγηθεί σε βουλευτικές εκλογές, στις οποίες, αν κάνει το λάθος να μετάσχει αυτοπροσώπως ο μοιραίος ολετήρας του έθνους, θα υποστεί τέτοιας έκτασης και τέτοιου βάθους αποδοκιμασία, που ποτέ δεν βίωσε ούτε ο αισχρότερος των πολιτικάντηδων του δέκατου ένατου αιώνα. Είναι λοιπόν βέβαιο ότι θα επανέλθει, και μάλλον με αυτοδυναμία, η Νέα Δημοκρατία.
Κάτι που παρακινεί σε περίσκεψη και ανησυχία, μήπως θα συνεχιστεί το σταθερό μεταπολιτευτικό παιχνίδι της τραμπάλας, καθώς στο χώρο της παραδοσιακής, όσο και επίσης αμαρτωλής Δεξιάς, δεν είναι λίγοι εκείνοι οι οποίοι ορέγονται να ξαναγίνουν αυτό που ήταν και πριν από τις εκλογές του 2009, δηλαδή γαλάζιοι καλοβολεμένοι ΠΑΣΟΚοι στις θέσεις των πράσινων ΠΑΣΟΚων, ενώ εξ άλλου άσβεστο μίσος χωρίζει τις ομάδες της Αριστεράς, όπως, με βαριά καρδιά, το βιώσαμε όταν προσφάτως αντικρίσαμε κάποιες εκκωφαντικές -στην απρέπειά τους- απουσίες, τότε που αποχαιρετήσαμε στο νεκροταφείο τον Λυκούργο Καλλέργη, τον Λεωνίδα Κύρκο και τον Γιώργο Μαγκάκη.
Παρακολουθώ πάντα με ενδιαφέρον τους προβληματισμούς του καθηγητή Βασίλη Μαρκεζίνη, ως του πιο ευφυούς και καλλιεργημένου συμπατριώτη μας. Με τα τεκμηριωμένα βιβλία του έχει επανειλημμένα προχωρήσει σε ρεαλιστικές προτάσεις αναφορικά με τη διεθνή θέση της χώρας μας και την αντίστοιχη πολιτική που θα έπρεπε να ακολουθείται, αν η χώρα θα είχε την ευλογία φρόνιμης διακυβέρνησης. Αυτές τις μέρες κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Λιβάνη» ένα καινούργιο σύντομο βιβλίο του Β. Μαρκεζίνη, με επτά τεκμηριωμένες προτάσεις του για την αναγέννηση της πατρίδας μας, σε αντιπαράθεση προς τους επτά σκοτεινούς πυλώνες που ατύχησε να διαβεί η χώρα μας με αυτή την κυβέρνηση.
Κατά τον Μαρκεζίνη, «η ανάγκη ριζικής αντικατάστασης του ένοχου κατεστημένου είναι η μισή πρόκληση. Η άλλη μισή είναι ο τρόπος με τον οποίο μπορεί κάτι τέτοιο να πραγματωθεί».
Γράφει λοιπόν σχετικώς, με την παραδοχή τού ότι δεν υπάρχει χρόνος για τη δημιουργία ενός εντελώς νέου και άμωμου κόμματος, ότι εκείνος αρκείται στο «εφικτόν», δηλαδή να μπουν καινούργια κύτταρα σε υφιστάμενο παλιό οργανισμό, και ειδικότερα να πλαισιώσουν τον ανερχόμενο κ. Σαμαρά νέες και αξιόπιστες προσωπικότητες. Μακάρι να δικαιωθεί αυτή η προσδοκία -ξένη και ανεδαφική μέσα στη δική μου απελπισμένη παραδοχή, πως η Ελλάδα δεν έχει ν' αναμένει τίποτε από τη δική μου γενιά μήτε από τη γενιά των παιδιών μου.
Ίσως να υπάρξει φως όταν θα ανδρωθούν τα εγγόνια μου, αν δεν θα έχουν ήδη εξαναγκαστεί σε εκπατρισμό. Εκτός κι αν γίνει το θαύμα, έτσι που η κληροδοσία της Πηνελόπης Δέλτα μπορέσει και φέρει τον κ. Σαμαρά σε μετωπική αντιπαράθεση με τη σήψη που ο ίδιος έχει κληρονομήσει στο δικό του χώρο.
του Κώστα Μπέη, από την εφημερίδα "Ελευθεροτυπία", 28/10/2011
