Στη χώρα μας οι μεγάλες επιχειρήσεις δυστυχώς απουσιάζουν. Και μόνο σε 200 από αυτές υπάρχουν επιχειρησιακά σωματεία τα οποία, με κάποιες αδυναμίες, είναι δημοκρατικά εκλεγμένα και δυνητικά μπορούν να υπογράψουν ειδικές επιχειρησιακές συμβάσεις. Άρα, κατά κανόνα, εκπροσωπούν τα συμφέροντα των εντολέων τους (εργαζομένων σε μια επιχείρηση).
Αυτά τα σωματεία υπέγραφαν έως τώρα συμβάσεις, έχοντας ως δεδομένο ότι το κατώφλι είναι η κλαδική σύμβαση. Αυτή τη βεβαιότητα την αφαίρεσε βίαια η τρόικα τη υποδείξει των «μεγάλων εργοδοτών, δύο τραπεζών και ορισμένων εκδοτών». Ηθελαν να σπάσουν τους κλαδικούς μισθούς. Στο χέρι των οικείων συλλόγων προσωπικού είναι να σπάσουν οι εργοδότες τα μούτρα τους. Γιατί είναι προφανές ότι, εάν υποκύψουν οι συνδικαλιστές (χωρίς συμφωνία δεν γίνεται τίποτε) που έχουν ακαταδίωκτο (συνδικαλιστική κάλυψη μη απόλυσης), θα αποδοκιμαστούν από τους εργαζόμενους οι οποίοι, αν δεν αντιδράσουν, τότε κανείς ανώτερος θεσμός δεν θα τους καλύψει. Δεν μπορεί να ξέρει η ΓΣΕΕ καλύτερα τα της επιχείρησης από τους ιδιους τους εργαζόμενους.
Τυχόν μετάθεση του προβλήματος στην ομοσπονδία ή το κράτος, που πρέπει κάθε φορά να... διαπραγματεύεται αντί απλώς να θέτει όρους, σημαίνει ενίσχυση του κόμματος (στα συνδικάτα) και της κυβέρνησης (που συναλλάσσεται με τους μεγάλους επιχειρηματίες). Ουσιαστικά κατατείνει στην επέκταση ενός πατερναλιστικού μοντέλου που βρίσκει την ολοκληρωσή του στην κρατικοποίηση της θέσης (πρόσληψη στο Δημόσιο) και την εξάρτηση των πολιτών.
πηγή : "Κυρικάτικη Ελευθεροτυπία", 5/12/2010
Αυτά τα σωματεία υπέγραφαν έως τώρα συμβάσεις, έχοντας ως δεδομένο ότι το κατώφλι είναι η κλαδική σύμβαση. Αυτή τη βεβαιότητα την αφαίρεσε βίαια η τρόικα τη υποδείξει των «μεγάλων εργοδοτών, δύο τραπεζών και ορισμένων εκδοτών». Ηθελαν να σπάσουν τους κλαδικούς μισθούς. Στο χέρι των οικείων συλλόγων προσωπικού είναι να σπάσουν οι εργοδότες τα μούτρα τους. Γιατί είναι προφανές ότι, εάν υποκύψουν οι συνδικαλιστές (χωρίς συμφωνία δεν γίνεται τίποτε) που έχουν ακαταδίωκτο (συνδικαλιστική κάλυψη μη απόλυσης), θα αποδοκιμαστούν από τους εργαζόμενους οι οποίοι, αν δεν αντιδράσουν, τότε κανείς ανώτερος θεσμός δεν θα τους καλύψει. Δεν μπορεί να ξέρει η ΓΣΕΕ καλύτερα τα της επιχείρησης από τους ιδιους τους εργαζόμενους.
Τυχόν μετάθεση του προβλήματος στην ομοσπονδία ή το κράτος, που πρέπει κάθε φορά να... διαπραγματεύεται αντί απλώς να θέτει όρους, σημαίνει ενίσχυση του κόμματος (στα συνδικάτα) και της κυβέρνησης (που συναλλάσσεται με τους μεγάλους επιχειρηματίες). Ουσιαστικά κατατείνει στην επέκταση ενός πατερναλιστικού μοντέλου που βρίσκει την ολοκληρωσή του στην κρατικοποίηση της θέσης (πρόσληψη στο Δημόσιο) και την εξάρτηση των πολιτών.
πηγή : "Κυρικάτικη Ελευθεροτυπία", 5/12/2010
