Το αποτέλεσμα της Διάσκεψης της Πλήρους Ολομελείας του Α.Π., το πλήρες σκεπτικό της οποίας θα γνωρίζουμε όταν δημοσιευθεί, είναι αναμφίβολα θετικό. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν κινείται σε ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση από τις δυο εισηγήσεις τόσο του Εισηγητή Αρεοπαγίτη όσο και του Εισαγγελέα του Α.Π. Επιπλέον εκδίδεται σε μια βεβαρημένη κοινωνικά και οικονομικά περίοδο που έχει επίκεντρο τις ελαστικές μορφές εργασίας αποτελώντας ένα σαφέστατο μήνυμα προς τις πολιτικές ηγεσίες.
Η απόφαση εκδόθηκε σε μια συγκεκριμένη υπόθεση επί της αγωγής, καθαριστριών με σύμβαση μιας ημέρας (!) της ΟΠΑΠ Α.Ε. που είχαν 20ετή προϋπηρεσία με αλληλοδιαδοχικές συμβάσεις μίας (!!) ημέρας. Ο Άρειος Πάγος ξεπέρασε το θέμα της δήθεν Συνταγματικής απαγόρευσης(άρθρο 103 του αναθεωρημένου Συντάγματος), με το δεδομένο ότι οι συγκεκριμένοι συμβασιούχοι είχαν προϋπηρεσία πριν από το 2001. Το μεγάλο νομικό στοίχημα της αμέσως επόμενης περιόδου είναι αν από τα Πρωτοδικεία που θα απασχοληθούν με την εκδίκαση αγωγών και αιτήσεων ασφαλιστικών μέτρων των υπό γενικευμένη απόλυση συμβασιούχων θα επεκτείνουν την προστασία αυτή και στις νεότερες γενιές συμβασιούχων, δηλαδή όσους απασχολούνται μετά το 2001, ιδιαίτερα αυτούς που δεν τακτοποιήθηκαν με το Προεδρικό Διάταγμα Παυλόπουλου, όσους εργάζονται με νέες νομικές και πραγματικές μορφές εκμετάλλευσης , όπως είναι οι συμβάσεις δήθεν «έργου» και οι συμβάσεις μέσω προγραμμάτων Stage.
Οι επόμενες νομικές μάχες έχουν να κάνουν με τη νομολογιακή ερμηνεία και εφαρμογή της απόφασης του Αρείου Πάγου από τους δικαστές των κατώτερων πολιτικών δικαστηρίων, δηλαδή στην ουσία τους αν θα ελέγχεται η αληθινή σχέση εργασίας με κριτήριο την κάλυψη παγίων και διαρκών αναγκών ή αν θα αποτελέσει αποφασιστικό κριτήριο η δήθεν απαγόρευση του άρθρου 103 του Συντάγματος που ορίζει όμως ότι απαγορεύονται οι με νόμο μετατροπές των συμβάσεων εργασίας ή έργου σε αορίστου χρόνου. Πρόκειται για ένα ανοικτό στοίχημα που μένει στην πράξη να κερδηθεί.
Κατά την άποψή μου η κρίση του Αρείου Πάγου ότι υπάρχει δικαίωμα δικαστικής αναγνώρισης των σχέσεων αυτών ως αορίστου χρόνου για τους συμβασιούχους που καλύπτουν πάγιες διαρκείς ανάγκες αποτελεί σε κάθε περίπτωση θετικό πρόκριμα και για τις άλλες κατηγορίες συμβασιούχων.
Προπάντων όμως τη θεωρώ μια εξαιρετική αφορμή για να αναλογιστούν όλοι καλά πριν επιμείνουν στις αδιέξοδες πολιτικές του παρελθόντος που μέχρι σήμερα αναπαράγουν και διαιωνίζουν ένα πρόβλημα στην ουσία του πολιτικό, οικονομικό και εργασιακό και πάντως δευτερευόντως νομικό. Ο δρόμος πάντως παραμένει ανοιχτός. Θα είναι όμως πορεία διαρκούς αγώνα μέχρι και την τελική δικαίωση.
του Δημήτρη Περπατάρη, εργατολόγου. Από την εφημερίδα "Η Αυγή", 17/4/2011
