Ο Ιππόδρομος / ΟΔΙΕ, από την ίδρυση του (πριν από 50 χρόνια) μέχρι και σήμερα -πριν από την ιδιωτικοποίηση του-, είχε τη θλιβερή πρωτιά να χρησιμοποιεί για την προετοιμασία και διεξαγωγή των ιπποδρομιών εργαζομένους με τη μεσαιωνική συνθήκη εργασίας της «σύμβασης της μιας ημέρας» (χουντικός Ιδρυτικός Νόμος 598/68)*.
Προτού ακόμα έρθουν τα μνημόνια και τα μεσοπρόθεσμα προγράμματα, η τρόικα και οι τοκογλύφοι - δανειστές, που προσπαθούν να επιβάλλουν την πλήρη κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, ο Ιππόδρομος είχε ανοίξει το δρόμο στο καθεστώς υπερεκμετάλλευσης και απαξίωσης της εργασίας, αφού τα έχει ήδη εφαρμόσει.
Στις 8/7/2015, πραγματοποιήθηκε η τελευταία ιπποδρομιακή συγκέντρωση λόγω της επικείμενης διαδικασίας εκκαθάρισης του ΟΔΙΕ για να περάσει στις 15/7 στον ΟΠΑΠ. Αυτό δεν έχει συντελεστεί και ακολούθησε δεύτερη μετάθεση για τις 24/8 και τρίτη μετάθεση για 30/9. Η λειτουργία του ΟΔΙΕ ως ΔΕΚΟ του κράτους έχει πάρει παράταση - τουλάχιστον μέχρι τότε.
Από τις 8/7, περίπου 300 συμβασιούχοι εργαζόμενοι είδαν την πόρτα της εξόδου έπειτα από δεκαετίες δουλειάς. Ανάμεσά τους ένας μεγάλος αριθμός υπαλλήλων, κυρίως εκείνων που εργάζονταν στη διεξαγωγή των ιπποδρομιών, που δεν έχουν τα απαραίτητα ένσημα για την ασφάλισή τους, δεν έχουν συνταξιοδοτικό δικαίωμα πόσο δε να επιδοτηθούν από το ταμείο ανεργίας. Είναι σημαντικό να επισημανθεί πως στην μεγάλη πλειονότητά τους είναι πάνω των 50 ετών.
Αιτία αυτού του προβλήματος ήταν η απώλεια ιπποδρομιακών συγκεντρώσεων και η παντελής έλλειψη της πολιτικής, της μη διάκρισης ανάμεσα στους εργαζόμενους, από την πλευρά της διοίκησης - με την ευλογία βέβαια των κυβερνήσεων μέχρι τώρα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως αντιπολίτευση, είχε σταθεί στο πλευρό των απολυμένων συμβασιούχων εργαζόμενων, όταν στις 30/6/2011 ενημερώθηκε τηλεφωνικά πως ο Οργανισμός δεν τους χρειαζόταν άλλο. Ως κυβέρνηση, όμως, αθέτησε τις υποσχέσεις του και «απέσυρε» την υποστήριξή του προς τους εργαζομένους. Τότε η αιτιολογία για τις απολύσεις ήταν η μείωση του κόστους εργασίας (περίπου 200 ευρώ το μήνα «κόστιζε» ο κάθε εργαζόμενος). Τώρα είναι η ιδιωτικοποίηση.
Η σημερινή κυβέρνηση αλλά και όλα τα κόμματα οφείλουν να ενημερωθούν αναλυτικά για το καθεστώς που διέπει τους εργαζομένους αυτούς, με αφορμή την προεκλογική περίοδο. Οφείλουν να πάρουν καθαρή θέση και να δώσουν συνολική και τελική λύση απέναντι στον εργασιακό μεσαίωνα στον ΟΔΙΕ, οφείλουν να μετατρέψουν τις μεσαιωνικές «συμβάσεις της μιας ημέρας» σε αορίστου χρόνου.
Η κατάσταση πρέπει να εξεταστεί εξαρχής, παίρνοντας φυσικά υπόψη τα νέα δεδομένα που έχουν προκύψει μετά την ψήφιση της σχετικής τροπολογίας της 7/5/2015, η οποία δεν έδινε συνολική λύση στο θέμα των «συμβασιούχων μιας ημέρας», δηλαδή της κατάργησης αυτής της μεσαιωνικής συνθήκης εργασίας και της αναγνώρισης στοιχειωδών εργασιακών δικαιωμάτων.
Σήμερα η αναγκαιότητα επανεξέτασης απορρέει και από το γεγονός πως μετά την ψήφιση της τροπολογίας έχει γίνει πλήρης κατακερματισμός: εργαζόμενοι με απόφαση ΑΣΕΠ, εργαζόμενοι με τελεσίδικη απόφαση, εργαζόμενοι σε αναμονή εκδίκασης των εφετείων, εργαζόμενοι που δεν έχουν προσφύγει, εργαζόμενοι υποψήφιοι για τον ΟΠΑΠ.
Εντέλει, πέρα από 65 περίπου ενεργεία συμβασιούχους, στους οποίους έχει αναγνωριστεί πως καλύπτουν «πάγιες και διαρκείς ανάγκες», και κάποιους οι οποίοι εργάζονται στη συντήρηση, τη φύλαξη των εγκαταστάσεων του Ιππόδρομου και στην διενέργεια των γαλλικών ιπποδρομιών, όλοι οι υπόλοιποι είναι απολυμένοι.
Με βάση και τα τελευταία δημοσιεύματα, ύστερα από πρόσφατη σύσκεψη στα γραφεία του ΤΑΙΠΕΔ,αποφασίστηκε να ξαναρχίσουν οι ελληνικές ιπποδρομίες την Παρασκευή 28 Αυγούστου, που σημαίνει ότι η παρέμβαση πρέπει να είναι άμεση.
* Τι σημαίνει «σύμβαση μιας ημέρας»: Εργαζόμενοι οι οποίοι υπογράφουν – εργάζονται – υπογράφουν – απολύονται, χωρίς κανένα εργασιακό δικαίωμα (άδειες, επιδόματα, τριετίες, δικαίωμα στη σύνταξη), πολλά χρόνια πριν από τα μνημόνια και τα μεσοπρόθεσμα προγράμματα. Εργαζόμενοι με σύμβαση μιας ημέρας, ενώ στην πραγματικότητα, από την πρώτη πρόσληψή τους έως και σήμερα αυτοί οι εργαζόμενοι παρέχουν εργασία με καθήκοντα ίδια με αυτά των μόνιμων εργαζομένων, που εντάσσονται στο τακτικό προσωπικό του Οργανισμού.
Από το Σεπτέμβριο του 2004, οι εργαζόμενοι παλεύουν να αναγνωριστεί ότι καλύπτουν πάγιες ανάγκες του Οργανισμού. Με ευθύνη των διοικήσεων, η μετατροπή των συμβάσεων τους σε αορίστου χρόνου δεν έγινε ποτέ. Σήμερα, παρά τις θετικές αποφάσεις του ΑΣΕΠ και των δικαστηρίων υπέρ τους, που αποδεικνύουν το αυταπόδεικτο, ότι ουσιαστικά είναι όλοι εργαζόμενοι αορίστου χρόνου, οι εργαζόμενοι της μιας μέρας πετάχτηκαν στον καιάδα της ανεργίας, μπροστά στην κατάσταση της ιδιωτικοποίησης και της εκκαθάρισης του ΟΔΙΕ.
