Αναπόφευκτο και, ενδεχομένως, επιθυμητό είναι για την όποια κυβέρνηση, ακόμα και για την αριστερή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να συνομιλεί με τη βιομηχανία, όπως συνομιλεί με όλες τις παραγωγικές δυνάμεις. Ας ελέγχεται, όμως, και η «ιστορία» του όποιου συνομιλητή. Γνωστό είναι το παράδειγμα του Μεσσήνιου καπνοβιομήχανου Καρέλια, ο οποίος βγήκε για 2η χρονιά να μοιράσει στους εργαζόμενους που δεν έλειψαν ούτε μία μέρα από την εργασία τους μπόνους €2,5 εκατ., ενώ στα μεγαλοστελέχη €23,5 εκατ. –χωρίς προϋποθέσεις φυσικά.
Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ ως νέα κυβέρνηση να στρογγυλεύει, πλέον, τη ρητορική του, αλλά τον Νοέμβρη του 2013 ο συριζαίος βουλευτής Μεσσηνίας Θανάσης Πετράκος είχε καταθέσει κοινοβουλευτική ερώτηση για τέσσερις αδικαιολόγητες, σύμφωνα με τον ίδιο, απολύσεις στην ακμάζουσα καπνοβιομηχανία. Πρακτικές γνωστές στην κοινωνία της περιοχής από παλαιότερα. Για να μην ξεχνιόμαστε, το 1998 έγινε εμφανές ότι υπήρξε μεθόδευση για να καθαρίσει το εργοστάσιο από διάφορα «ανεπιθύμητα» στοιχεία σε συνεργασία και με τοπικούς παράγοντες. Το μεγάλο αφεντικό, μάλιστα, μήνυσε 13 συνδικαλιστές της Ομοσπονδίας Καπνεργατών Ελλάδος, επειδή μοίραζαν ανακοινώσεις στους εργαζόμενους στο εργοστάσιο κατά τη διάρκεια γενικής απεργίας. Είχε βουίξει τότε ο τόπος και για την σκληρή στάση της αστυνομίας έναντι των εργαζομένων στην καπνοβιομηχανία… Καλό θα ήταν να μην πέφτει κανείς στην παγίδα μαρκετινίστικων επικοινωνιακών κινήσεων. Και η καπνοβιομηχανία θα πρέπει επιτέλους να κάνει γνωστούς τους λόγους απόλυσης εργαζομένων που απασχολούνταν χρόνια εν μέσω κερδοφορίας και πρόσληψης άλλων. Με τι μισθούς άραγε…
