Το μαύρο μέτωπο της τρικομματικής συγκυβέρνησης διολισθαίνει καθημερινά σε ακραία αντιδημοκρατικά μέτρα προκειμένου να ανακόψει τις λαϊκές αντιδράσεις και κινητοποιήσεις και να επιβάλλει την κοινωνική ερήμωση μέσα από την καταιγίδα των μνημονιακών μέτρων.
Δεν είναι μόνο η οικονομική εξαθλίωση που οδηγεί τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, δεν αρκεί το ξήλωμα των εργατικών κατακτήσεων, δεν είναι αρκετή η διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης και η καρατόμηση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Η τρικομματική συγκυβέρνηση οδηγείται καθημερινά σε περιορισμό ελευθεριών που ορισμένες από αυτές ούτε στα μαύρα χρόνια ανώμαλων αντιδημοκρατικών καταστάσεων δεν επιχειρήθηκε τουλάχιστον νομοθετικά να καταργηθούν.
Μιλάμε εδώ για το δικαίωμα της συλλογικής διαπραγμάτευσης, δηλαδή το δικαίωμα η εργατική τάξη να μπορεί να διαπραγματευτεί την ίδια την εργατική της δύναμη.
Η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων δεν είναι απλώς ένα δημοκρατικό δικαίωμα που έχει κατακτηθεί με αγώνες μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα. Αποτελεί το μοναδικό σημείο «συνεννόησης» πάνω στο οποίο μπορεί η εργατική τάξη «συμφωνήσει» με τους εκμεταλλευτές της. Ταυτόχρονα αποτυπώνει με τον πιο καθαρό τρόπο της ταξική αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας.
Το δικαίωμα της συλλογικής διαπραγμάτευσης δεν είναι δυνατόν βεβαίως να λειτουργήσει χωρίς την ύπαρξη των συνδικάτων, την μοναδική μορφή οργάνωσης της εργατικής τάξης, διαπραγμάτευσης της εργατικής δύναμης και κατά συνέπεια υπογραφής συλλογικών συμβάσεων. Σε αντίθετη περίπτωση οδηγούμαστε στο νόμο της ζούγκλας, που είναι η ατομική διαπραγμάτευση ανάμεσα στην εργοδοσία και τον εργαζόμενο και οδηγεί στη ληστρική εκμετάλλευση των εργαζομένων μετατρέποντας τους σε «πρόβατα επί σφαγή».
Δεν είναι τυχαίο βεβαίως ότι ο «δεξιός βραχίονας» της συγκυβέρνησης ο κ. Σαμαράς θέλοντας να τελειώσει μια και καλή με το θεσμό των συλλογικών συμβάσεων δηλώνει ότι θα τσακίσει το συλλογική εκφραστή της εργατικής τάξης, τα συνδικάτα.
Αν θεωρήσουμε ότι το πρώτο δημοκρατικό δικαίωμα που κατέκτησε μέσα στο αστικό σύστημα η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα ήταν η καθολική ψηφοφορία, εξίσου σημαντικό ήταν το δικαίωμα της οργάνωσης ως τάξη, μέσα από τα συνδικάτα. Το δεύτερο σήμερα με την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και το χτύπημα των συνδικάτων αμφισβητείται. Επειδή όμως ο αντιδημοκρατικός κατήφορος δεν έχει τέλος και ο δρόμος αυτός είναι ολισθηρός θα ζήσουμε το επόμενο χρονικό διάστημα αρκετά ακόμα «επεισόδια» που θα στοχεύουν τις δημοκρατικές συνδικαλιστικές ελευθερίες.
Γι αυτό το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα και ιδιαίτερα οι δυνάμεις της πολιτικής και συνδικαλιστικής αριστεράς πρέπει να θέσουν σε πρώτη προτεραιότητα την υπεράσπιση του δικαιώματος υπογραφής συλλογικών συμβάσεων και την αποτροπής των αντιδημοκρατικών περιορισμών στη δράση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.
πηγή :ygeionomikoi.gr, 30/1/2013
