Νέα αφαίμαξη του ήδη ισχνού εισοδήματος των δημοσίων υπαλλήλων σχεδιάζουν τα διεθνή οικονομικά «βαμπίρ», που, ελέω ΠΑΣΟΚ, ανέλαβαν, εν λευκώ, τη διακυβέρνηση της χώρας, με την εφαρμογή του δήθεν ενιαίου μισθολογίου.
Με πρόσχημα την άμβλυνση των ανισοτήτων που παρατηρούνται δεκαετίες τώρα στις αμοιβές υπαλλήλων ομοειδών κλάδων με τα ίδια τυπικά προσόντα (προϋπηρεσία, σπουδές, οικογενειακή κατάσταση), προετοιμάζουν περαιτέρω συρρίκνωση των καθαρών αποδοχών τους.
Αυτό θα γίνει με την καθιέρωση ενός «εθνικού» βασικού μισθού για όλο το μόνιμο προσωπικό του δημοσίου τομέα. Σ’ αυτόν, κάθε μήνα θα εντάσσονται το κίνητρο απόδοσης που κυμαινόταν (προς της περικοπής του 10%) από 57 έως 100 ευρώ, το επίδομα οικογενειακής κατάστασης, που ξεκινά από 35 ευρώ και προσαυξάνεται για κάθε παιδί, το επίδομα μεταπτυχιακών σπουδών που είναι μεταξύ 45 μέχρι 75 ευρώ και το επίδομα θέσης ευθύνης που αναλόγως το βαθμό φτάνει και τα 176 ευρώ.
Όσο για τα υπόλοιπα επιδόματα, για την αναγκαιότητα των οποίων πλειοδότησαν τα δύο κόμματα εξουσίας και ιδιαίτερα οι «εκσυγχρονιστές» του Σημίτη, τα οποία αρχίζουν από 5 ευρώ και ανεβαίνουν ώς τα 2.400 ευρώ το μήνα, η χορήγησή τους θα εξετασθεί από μηδενική βάση.
Παράλληλα, θα υπάρξει μείωση των μισθολογικών κλιμακίων που επίτηδες διευρύνθηκαν επί ημερών των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ προκειμένου να διαχωριστούν οι υπάλληλοι σε «πατρικίους» που έτρωγαν με… χρυσά κουτάλια και «πληβείους» που ζουν με… ψίχουλα.
Εξετάζεται επίσης οι τέσσερις βαθμίδες εκπαίδευσης που καθορίζουν ουσιαστικά τη βάση των μισθολογικών απολαβών του Δημοσίου να γίνουν δύο.
Αντί δηλαδή για ΠΕ και ΤΕ (Ανώτερη και Ανώτατη εκπαίδευση) να προκύψει μια ενιαία κατηγορία, όπως προτείνεται να συμβεί και με τις κατηγορίες Δευτεροβάθμιας και Υποχρεωτικής Εκπαίδευσης. Θεωρείται βέβαιο ότι θα πέσει «ψαλίδι» στα κάτωθι περίεργα επιδόματα που έδιναν αφειδώς οι πολιτικοί και οδήγησαν να θυμίζει το Δημόσιο «βαρέλι χωρίς πάτο»:
* Εγκαιρης προσέλευσης.
* Μεταφοράς φακέλου.
* Παιδικής φροντίδας.
* Ταχύτερης και αποτελεσματικότερης διεκπεραίωσης.
* Επίδομα αντιστάθμισης διαχειριστικών λαθών (για ταμίες, εισπράκτορες, διαχειριστές δημοσίων υπηρεσιών).
* Ανθυγιεινής εργασίας, που εισπράττουν οι υπάλληλοι που εργάζονται σε υπολογιστή.
Η λύση αυτή επιβάλλεται για προφανείς οικονομικούς λόγους καθώς το προσωπικό που απασχολείται πλέον με κομπιούτερ ανέρχεται σ’ εκατοντάδες χιλιάδες.
* Κίνητρο προσέλκυσης που παίρνουν οι υπάλληλοι των ανεξάρτητων διοικητικών αρχών (ΕΣΡ, Συνήγορος του Πολίτη, Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων κ.ά.).
* Επίδομα προβληματικών και παραμεθόριων περιοχών. Από παλαιότερη έρευνα του πρώην υπουργείου Δημοσίας Διοίκησης έχει διαπιστωθεί ότι νομοί που έχον χαρακτηρισθεί «προβληματικοί» (με ρουσφετολογικές διατάξεις ειδικώς σε προεκλογικές περιόδους) έχουν διευρυνθεί επικίνδυνα. Για παράδειγμα με το ν. 2790/2000 είχε χαρακτηρισθεί… παραμεθόριος περιοχή η… Πρέβεζα και όσοι διορίζονταν εκεί εισέπρατταν ειδικό επίδομα.
* Επίδομα καταργηθέντων ειδικών λογαριασμών.
* Επίδομα υπηρετούντων στο υπουργείο Παιδείας.
* Επίδομα για συμμετοχή σε Επιτροπές.
* Επίδομα νοσοκομειακό και τροφής.
* Διάφορα κλαδικά και ειδικά επιδόματα που χορηγούνται μέσω των περιβόητων κρυφών λογαριασμών, δηλαδή, εκτός κρατικού Προϋπολογισμού, σε περίπου 160.000 υπαλλήλους, το συνολικό ύψος των οποίων ανέρχεται περίπου στα 460 εκ. ευρώ ετησίως.
Παράλληλα, θ’ αναζητηθούν, για να κοπούν φυσικά επιδόματα που… βαφτίστηκαν με Υπουργικές Αποφάσεις των κυβερνήσεων Σημίτη… αποζημιώσεις για:
* Να παρακολουθούν υπάλληλοι τις… προπέλες των περιπολικών πλοίων. Η συγκεκριμένη απόφαση του υπουργείου Οικονομικών εκδόθηκε το καλοκαίρι του 1996 και προέβλεπε επί λέξει: «Την αποζημίωση των μελών της ομάδας εργασίας για την παρακολούθηση των νέων δοκιμών του περιπολικού πλοίου προς διαπίστωση της επίτευξης των επιδόσεών του και της οριστικής επίλυσης των προβλημάτων σπηλαίωσης των προπελών του»!
* Να ελέγχουν τα παραστατικά των τελών που καταβάλλονταν στα ΕΛ-ΤΑ για τη διακίνηση της αλληλογραφίας του Δημοσίου.
* Να παρακολουθούν την κατασκευή δημοσίων κτιρίων (χαρακτηριστικά αναφέραμε το ΚΕΠΥΟ).
Ολ’ αυτά είναι μια «λιμνοθάλασσα» από τον ωκεανό των εξωφρενικών επιδομάτων που εισπράττει μερίδα των υπηρετούντων στο Δημόσιο και ανεβάζει στα 18 δισ. ευρώ ετησίως την κρατική σπατάλη. Τώρα, όμως, που έφτασε η ώρα του λογαριασμού μαζί με τη δημοσιοϋπαλληλική αριστοκρατία θα πληρώσει και η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων στους φορείς του στενού και ευρύτερου δημοσίου τομέα.
Πάντως, η κατάργηση ορισμένων βασικών επιδομάτων «σκοντάφτει» σε νομολογία της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ). Και τούτο, διότι το Ανώτατο Διοικητικό Δικαστήριο χαρακτηρίζει μισθό (και όχι πριμ), έστω κι αν έτσι ονομάζεται, οιαδήποτε παροχή καταβάλλεται χωρίς διάκριση σε όλο το προσωπικό. Το ΣτΕ θεωρεί ότι «τυχόν κατάργηση επιδομάτων (δεν μιλάμε για τα ειδικά ή κλαδικά) αποτελεί μονομερή βλαπτική μεταβολή των όρων εργασίας».
Αν κάτι δεν απαγορεύεται αυτό είναι το «πάγωμα» ή το ψαλίδισμα των επιδομάτων που λαμβάνουν σήμερα προνομιούχες κατηγορίες υπαλλήλων έως ότου κι αυτά εξισωθούν με τη σταδιακή ανύψωση (κάτι απίθανο πλέον) των μισθολογικών πριμ που εισπράττουν οι αδικούμενοι εργαζόμενοι του Δημοσίου.
Για να καταστεί ανίσχυρη η απόφαση του δικαστηρίου κυβερνητικά στελέχη που ασχολήθηκαν ακροθιγώς με το θέμα πρότειναν «με την εξαίρεση ορισμένων κοινών επιδομάτων, τα υπόλοιπα να μη συνδέονται με το μισθό». Δηλαδή να μη θεωρούνται κεκτημένα, ώστε εν ευθέτω χρόνω να μπορούν με διάφορα νομικίστικα τερτίπια και στο πλαίσιο των περικοπών να τα καταργήσουν.
Κοινή διαπίστωση, πάντως, όλων των αρμοδίων κρατικών υπηρεσιών είναι ότι η σχέση μεταξύ του εισαγωγικού και του καταληκτικού μισθού των δημοσίων υπαλλήλων είναι ασήμαντη, έως και το ότι κίνητρο απόδοσης έχει χάσει την αρχική αιτιολογική του βάση.
Η κατάσταση αυτή αποτυπώνεται επίσης σε έγγραφο όπου αναφέρεται επί λέξει: «Η μικρή διαφοροποίηση αμοιβών μεταξύ των διαφορετικών κατηγοριών προσωπικού (κατηγορίες ΠΕ, ΤΕ, ΔΕ, ΥΕ), δηλαδή μεταξύ αυτών που έχουν την ευθύνη σχεδίασης και εκτέλεσης πολιτικών κι αυτών που ασκούν καθήκοντα βοηθητικού προσωπικού, αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα στην επίτευξη της επιθυμητής παραγωγικότητας».
Σε απλά ελληνικά, οι αμοιβές που δίνονται σήμερα δεν συνδέονται με βάση τη σπουδαιότητα της θέσης εργασίας και των καθηκόντων που αυτή συνεπάγεται ούτε με το σύστημα αξιολόγησης, δηλαδή της εξέλιξης του υπαλλήλου στη διοικητική ιεραρχία.
Σ΄ αυτό που συμφωνούν όλοι είναι ότι το ισχύον μισθολόγιο είναι γραφειοκρατικό και ισοπεδωτικό, αποθαρρύνει την άμιλλα, ενώ παράλληλα δεν προωθεί την καλύτερη απόδοση και την επιβράβευση των ικανοτέρων.
Όπως έλεγαν αρμόδιοι υπηρεσιακοί παράγοντες, παρατηρείται το φαινόμενο υπάλληλοι με παρόμοιες εργασιακές περγαμηνές που ασκούν τα ίδια ακριβώς καθήκοντα να ’χουν διαφορές μεταξύ τους, οι οποίες φτάνουν, σε μερικές περιπτώσεις, και τα 2/3 των τελικών αποδοχών.
Ολ’ αυτά βέβαια δεν ανακαλύφτηκαν χθες το πρωί, αφού όλες οι κυβερνήσεις από το 1981 και εντεύθεν, ουδεμιάς εξαιρουμένης φρόντισαν να κολακεύουν τις συντεχνίες του Δημοσίου ικανοποιώντας επιλεκτικά οικονομικά αιτήματά τους, σε βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων στον κρατικό μηχανισμό.
Ετσι, με πρόφαση τους δύσκολους καιρούς που αντιλαμβανόμαστε σήμερα όλοι, ακόμη κι αυτοί που βλέπουν μόνο τη μύτη του παγόβουνου, το «ενιαίο μισθολόγιο» ή ο «εθνικός μισθός» ή όπως άλλως ονομαστεί, θα μετατρέψει: τον οικογενειάρχη δημόσιο υπάλληλο, ο οποίος μέχρι χθες αντιμετώπιζε απλώς δύσκολα τη ζωή, σ’ έναν εργαζόμενο που τα χρήματα που θα βγάζει θ’ αρκούν για τα στοιχειώδη έξοδα της οικογένειάς του. Εκείνα που χρειάζονται δηλαδή για την επιβίωσή του…
του Γιώργου Φράγκου, από την εφημερίδα "Αδέσμευτος Τύπος της Κυριακής", 9/5/2010
Με πρόσχημα την άμβλυνση των ανισοτήτων που παρατηρούνται δεκαετίες τώρα στις αμοιβές υπαλλήλων ομοειδών κλάδων με τα ίδια τυπικά προσόντα (προϋπηρεσία, σπουδές, οικογενειακή κατάσταση), προετοιμάζουν περαιτέρω συρρίκνωση των καθαρών αποδοχών τους.
Αυτό θα γίνει με την καθιέρωση ενός «εθνικού» βασικού μισθού για όλο το μόνιμο προσωπικό του δημοσίου τομέα. Σ’ αυτόν, κάθε μήνα θα εντάσσονται το κίνητρο απόδοσης που κυμαινόταν (προς της περικοπής του 10%) από 57 έως 100 ευρώ, το επίδομα οικογενειακής κατάστασης, που ξεκινά από 35 ευρώ και προσαυξάνεται για κάθε παιδί, το επίδομα μεταπτυχιακών σπουδών που είναι μεταξύ 45 μέχρι 75 ευρώ και το επίδομα θέσης ευθύνης που αναλόγως το βαθμό φτάνει και τα 176 ευρώ.
Όσο για τα υπόλοιπα επιδόματα, για την αναγκαιότητα των οποίων πλειοδότησαν τα δύο κόμματα εξουσίας και ιδιαίτερα οι «εκσυγχρονιστές» του Σημίτη, τα οποία αρχίζουν από 5 ευρώ και ανεβαίνουν ώς τα 2.400 ευρώ το μήνα, η χορήγησή τους θα εξετασθεί από μηδενική βάση.
Παράλληλα, θα υπάρξει μείωση των μισθολογικών κλιμακίων που επίτηδες διευρύνθηκαν επί ημερών των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ προκειμένου να διαχωριστούν οι υπάλληλοι σε «πατρικίους» που έτρωγαν με… χρυσά κουτάλια και «πληβείους» που ζουν με… ψίχουλα.
Εξετάζεται επίσης οι τέσσερις βαθμίδες εκπαίδευσης που καθορίζουν ουσιαστικά τη βάση των μισθολογικών απολαβών του Δημοσίου να γίνουν δύο.
Αντί δηλαδή για ΠΕ και ΤΕ (Ανώτερη και Ανώτατη εκπαίδευση) να προκύψει μια ενιαία κατηγορία, όπως προτείνεται να συμβεί και με τις κατηγορίες Δευτεροβάθμιας και Υποχρεωτικής Εκπαίδευσης. Θεωρείται βέβαιο ότι θα πέσει «ψαλίδι» στα κάτωθι περίεργα επιδόματα που έδιναν αφειδώς οι πολιτικοί και οδήγησαν να θυμίζει το Δημόσιο «βαρέλι χωρίς πάτο»:
* Εγκαιρης προσέλευσης.
* Μεταφοράς φακέλου.
* Παιδικής φροντίδας.
* Ταχύτερης και αποτελεσματικότερης διεκπεραίωσης.
* Επίδομα αντιστάθμισης διαχειριστικών λαθών (για ταμίες, εισπράκτορες, διαχειριστές δημοσίων υπηρεσιών).
* Ανθυγιεινής εργασίας, που εισπράττουν οι υπάλληλοι που εργάζονται σε υπολογιστή.
Η λύση αυτή επιβάλλεται για προφανείς οικονομικούς λόγους καθώς το προσωπικό που απασχολείται πλέον με κομπιούτερ ανέρχεται σ’ εκατοντάδες χιλιάδες.
* Κίνητρο προσέλκυσης που παίρνουν οι υπάλληλοι των ανεξάρτητων διοικητικών αρχών (ΕΣΡ, Συνήγορος του Πολίτη, Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων κ.ά.).
* Επίδομα προβληματικών και παραμεθόριων περιοχών. Από παλαιότερη έρευνα του πρώην υπουργείου Δημοσίας Διοίκησης έχει διαπιστωθεί ότι νομοί που έχον χαρακτηρισθεί «προβληματικοί» (με ρουσφετολογικές διατάξεις ειδικώς σε προεκλογικές περιόδους) έχουν διευρυνθεί επικίνδυνα. Για παράδειγμα με το ν. 2790/2000 είχε χαρακτηρισθεί… παραμεθόριος περιοχή η… Πρέβεζα και όσοι διορίζονταν εκεί εισέπρατταν ειδικό επίδομα.
* Επίδομα καταργηθέντων ειδικών λογαριασμών.
* Επίδομα υπηρετούντων στο υπουργείο Παιδείας.
* Επίδομα για συμμετοχή σε Επιτροπές.
* Επίδομα νοσοκομειακό και τροφής.
* Διάφορα κλαδικά και ειδικά επιδόματα που χορηγούνται μέσω των περιβόητων κρυφών λογαριασμών, δηλαδή, εκτός κρατικού Προϋπολογισμού, σε περίπου 160.000 υπαλλήλους, το συνολικό ύψος των οποίων ανέρχεται περίπου στα 460 εκ. ευρώ ετησίως.
Παράλληλα, θ’ αναζητηθούν, για να κοπούν φυσικά επιδόματα που… βαφτίστηκαν με Υπουργικές Αποφάσεις των κυβερνήσεων Σημίτη… αποζημιώσεις για:
* Να παρακολουθούν υπάλληλοι τις… προπέλες των περιπολικών πλοίων. Η συγκεκριμένη απόφαση του υπουργείου Οικονομικών εκδόθηκε το καλοκαίρι του 1996 και προέβλεπε επί λέξει: «Την αποζημίωση των μελών της ομάδας εργασίας για την παρακολούθηση των νέων δοκιμών του περιπολικού πλοίου προς διαπίστωση της επίτευξης των επιδόσεών του και της οριστικής επίλυσης των προβλημάτων σπηλαίωσης των προπελών του»!
* Να ελέγχουν τα παραστατικά των τελών που καταβάλλονταν στα ΕΛ-ΤΑ για τη διακίνηση της αλληλογραφίας του Δημοσίου.
* Να παρακολουθούν την κατασκευή δημοσίων κτιρίων (χαρακτηριστικά αναφέραμε το ΚΕΠΥΟ).
Ολ’ αυτά είναι μια «λιμνοθάλασσα» από τον ωκεανό των εξωφρενικών επιδομάτων που εισπράττει μερίδα των υπηρετούντων στο Δημόσιο και ανεβάζει στα 18 δισ. ευρώ ετησίως την κρατική σπατάλη. Τώρα, όμως, που έφτασε η ώρα του λογαριασμού μαζί με τη δημοσιοϋπαλληλική αριστοκρατία θα πληρώσει και η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων στους φορείς του στενού και ευρύτερου δημοσίου τομέα.
Πάντως, η κατάργηση ορισμένων βασικών επιδομάτων «σκοντάφτει» σε νομολογία της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ). Και τούτο, διότι το Ανώτατο Διοικητικό Δικαστήριο χαρακτηρίζει μισθό (και όχι πριμ), έστω κι αν έτσι ονομάζεται, οιαδήποτε παροχή καταβάλλεται χωρίς διάκριση σε όλο το προσωπικό. Το ΣτΕ θεωρεί ότι «τυχόν κατάργηση επιδομάτων (δεν μιλάμε για τα ειδικά ή κλαδικά) αποτελεί μονομερή βλαπτική μεταβολή των όρων εργασίας».
Αν κάτι δεν απαγορεύεται αυτό είναι το «πάγωμα» ή το ψαλίδισμα των επιδομάτων που λαμβάνουν σήμερα προνομιούχες κατηγορίες υπαλλήλων έως ότου κι αυτά εξισωθούν με τη σταδιακή ανύψωση (κάτι απίθανο πλέον) των μισθολογικών πριμ που εισπράττουν οι αδικούμενοι εργαζόμενοι του Δημοσίου.
Για να καταστεί ανίσχυρη η απόφαση του δικαστηρίου κυβερνητικά στελέχη που ασχολήθηκαν ακροθιγώς με το θέμα πρότειναν «με την εξαίρεση ορισμένων κοινών επιδομάτων, τα υπόλοιπα να μη συνδέονται με το μισθό». Δηλαδή να μη θεωρούνται κεκτημένα, ώστε εν ευθέτω χρόνω να μπορούν με διάφορα νομικίστικα τερτίπια και στο πλαίσιο των περικοπών να τα καταργήσουν.
Κοινή διαπίστωση, πάντως, όλων των αρμοδίων κρατικών υπηρεσιών είναι ότι η σχέση μεταξύ του εισαγωγικού και του καταληκτικού μισθού των δημοσίων υπαλλήλων είναι ασήμαντη, έως και το ότι κίνητρο απόδοσης έχει χάσει την αρχική αιτιολογική του βάση.
Η κατάσταση αυτή αποτυπώνεται επίσης σε έγγραφο όπου αναφέρεται επί λέξει: «Η μικρή διαφοροποίηση αμοιβών μεταξύ των διαφορετικών κατηγοριών προσωπικού (κατηγορίες ΠΕ, ΤΕ, ΔΕ, ΥΕ), δηλαδή μεταξύ αυτών που έχουν την ευθύνη σχεδίασης και εκτέλεσης πολιτικών κι αυτών που ασκούν καθήκοντα βοηθητικού προσωπικού, αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα στην επίτευξη της επιθυμητής παραγωγικότητας».
Σε απλά ελληνικά, οι αμοιβές που δίνονται σήμερα δεν συνδέονται με βάση τη σπουδαιότητα της θέσης εργασίας και των καθηκόντων που αυτή συνεπάγεται ούτε με το σύστημα αξιολόγησης, δηλαδή της εξέλιξης του υπαλλήλου στη διοικητική ιεραρχία.
Σ΄ αυτό που συμφωνούν όλοι είναι ότι το ισχύον μισθολόγιο είναι γραφειοκρατικό και ισοπεδωτικό, αποθαρρύνει την άμιλλα, ενώ παράλληλα δεν προωθεί την καλύτερη απόδοση και την επιβράβευση των ικανοτέρων.
Όπως έλεγαν αρμόδιοι υπηρεσιακοί παράγοντες, παρατηρείται το φαινόμενο υπάλληλοι με παρόμοιες εργασιακές περγαμηνές που ασκούν τα ίδια ακριβώς καθήκοντα να ’χουν διαφορές μεταξύ τους, οι οποίες φτάνουν, σε μερικές περιπτώσεις, και τα 2/3 των τελικών αποδοχών.
Ολ’ αυτά βέβαια δεν ανακαλύφτηκαν χθες το πρωί, αφού όλες οι κυβερνήσεις από το 1981 και εντεύθεν, ουδεμιάς εξαιρουμένης φρόντισαν να κολακεύουν τις συντεχνίες του Δημοσίου ικανοποιώντας επιλεκτικά οικονομικά αιτήματά τους, σε βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων στον κρατικό μηχανισμό.
Ετσι, με πρόφαση τους δύσκολους καιρούς που αντιλαμβανόμαστε σήμερα όλοι, ακόμη κι αυτοί που βλέπουν μόνο τη μύτη του παγόβουνου, το «ενιαίο μισθολόγιο» ή ο «εθνικός μισθός» ή όπως άλλως ονομαστεί, θα μετατρέψει: τον οικογενειάρχη δημόσιο υπάλληλο, ο οποίος μέχρι χθες αντιμετώπιζε απλώς δύσκολα τη ζωή, σ’ έναν εργαζόμενο που τα χρήματα που θα βγάζει θ’ αρκούν για τα στοιχειώδη έξοδα της οικογένειάς του. Εκείνα που χρειάζονται δηλαδή για την επιβίωσή του…
του Γιώργου Φράγκου, από την εφημερίδα "Αδέσμευτος Τύπος της Κυριακής", 9/5/2010
