Τους λόγους για τους οποίους η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου, παρά την αρνητική εισήγηση που αποκάλυψε χθες η aftodioikisi.gr, οφείλει να δικαιώσει τους συμβασιούχους θεωρώντας τους, όπως το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, ισότιμους με τους συναδέλφους τους, αορίστου χρόνου εξηγεί με άρθρο του στην aftodioikisi.gr, ο δικηγόρος-εργατολόγος Δημήτρης Περπατάρης. «Είναι μία από τις κορυφαίες στιγμές στις οποίες η Ελληνική Δικαιοσύνη καλείται να αποδείξει την ορθή νομικά και ανεξάρτητη δημοσιονομικά κρίση της.
Για όλους εμάς που την προσδοκάμε και κυρίως για τους χιλιάδες εργαζόμενους που επί χρόνια αποτέλεσαν αντικείμενα εργασιακής εκμετάλλευσης και μισθολογικών και ασφαλιστικών πειραματισμών στα όρια του κοινωνικού ρατσισμού η αναμονή της ετυμηγορίας της δεν αποτελεί μόνο προσδοκία δικαίωσης αλλά πρωτίστως επιβεβαίωση της ισοπολιτείας, του κράτους δικαίου και της εναρμόνισης με το Ευρωπαϊκό κεκτημένο στα ατομικά δικαιώματα από μια μικρή χειμαζόμενη χώρα του Νότου που ήδη από το 1920 περιέλαβε στη νομοθεσία της προστατευτικές για τους συμβασιούχους διατάξεις, διδάσκοντας και νομικό πολιτισμό!», τονίζει χαρακτηριστικά ο κ. Περπατάρης.
Αναλυτικά το άρθρο του κ. Δημήτρη Περπατάρη στην aftodioikisi.gr είναι το εξής:
Η αρνητική εισήγηση στην Ολομέλεια του Αρείου Πάγου με αφορμή την πολύπαθη κατηγορία των συμβασιούχων της ΟΠΑΠ Α.Ε. φέρνει για μια ακόμη φορά στο προσκήνιο του Ανωτάτου Δικαστηρίου την μεγάλη νομικά αλλά και από άποψη δημοσιονομικού ενδιαφέροντος, υπόθεση της δικαστικής διεκδίκησης των οφειλομένων διαφορών αποδοχών των συμβασιούχων που επί χρόνια εργάζονται με επισφαλείς μορφές απασχόλησης υποαμειβόμενοι συγκριτικά με τους συναδέλφους τους που ανήκουν στο τακτικό προσωπικό. Πλην όμως ασκώντας επί χρόνια μέσω αλληλοδιαδοχικών συμβάσεων ακριβώς τα ίδια καθήκοντα με αυτούς, καλύπτουν πέραν πάσης αμφιβολίας πάγιες και διαρκείς ανάγκες των υπηρεσιών απασχόλησής τους.
Και ενώ θα περίμενε κανείς η πρόσφατη Απόφαση του ευρωπαϊκού Δικαστηρίου να έκλεινε τη νομολογιακή αντιμετώπιση του ζητήματος υπέρ της επιδίκασης των διεκδικούμενων διαφορών αποδοχών (άλλωστε τούτο αποτελεί απαίτηση τόσο του άρθρου 4 παρ. 1 του ελληνικού Συντάγματος όσο και του άρθρου 4 του ΠΔ 164/204 γνωστού ως Προεδρικού Διατάγματος Παυλόπουλου του σημερινού δηλαδή προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας που ταύτισε το όνομά του με την τελευταία νομοθετική ρύθμιση τακτοποίησης χιλιάδων συμβασιούχων της χώρας μας, διάταξη του ΠΔ που επαναλαμβάνει αδιάστικτη την σχετική ρήτρα ισότιμης μεταχείρισης των συμβασιούχων της ευρωπαϊκής Οδηγία η οποία αποτελεί και τη νομική βάση δικαίωσης των Ισπανών συναδέλφων τους από το ευρωπαϊκό δικαστήριο), η σχετική εισήγηση στην Ολομέλεια του Αρείου Πάγου στρέφεται στην εντελώς αντίθετη (απορριπτική) κατεύθυνση.
Η αγωνία για τον λόγο αυτόν εύλογα κορυφώνεται . Νομικοί, κοινωνία και χιλιάδες εργαζόμενοι αναμένουν τη νέα ετυμηγορία του Αρείου Πάγου ο οποίος με την σειρά του μετά την Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας έρχεται να αναμετρηθεί με ένα ακανθώδες ζήτημα και να αποδείξει την ανεξαρτησία του απέναντι στα κελεύσματα της προκρούστειας ισοπέδωσης που επιβάλλουν σε θεσμούς και πολίτες τα στενά όρια της δημοσιονομικής πειθαρχίας.
Το ζήτημα των συμβασιούχων – γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε- αποτελεί εδώ και χρόνια ένα μεγάλο κοινωνικό, πολιτικό, δημοσιονομικό αλλά και νομικό ζήτημα για το οποίο η Νομολογία των Ελληνικών Δικαστηρίων υπήρξε κυμαινόμενη. Από την συχνή δικαίωση άλλων εποχών περάσαμε στο άρθρο 103 του Συντάγματος με την απαγόρευση από το ανώτατο νομοθέτημα της χώρας μας της νομοθετικής (προεκλογικής) μετατροπής συμβάσεων ορισμένου χρόνου ή έργου σε αορίστου και από το ΠΔ Παυλόπουλου ως μεταφορά επί το ελληνικότερον της Οδηγίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τους συμβασιούχους στην τροποποίηση του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας εν μία νυκτί από τον πρ. Υπουργό Δικαιοσύνης και Πρόεδρο της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, Αρεοπαγίτη Χ. Αθανασίου, ο οποίος επέβαλε την άμεση εκδίκαση των αγωγών των οποίων καθυστερούσε η εκδίκαση διασφαλίζοντας χρόνο πραγματικής απασχόλησης στους συμβασιούχους που είχαν δικαιωθεί με διαδικασία Ασφαλιστικών μέτρων.
Αυτή την φορά η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου αναμετράται με τα μισθολογικά δικαιώματα των συμβασιούχων-δικαιώματα που επισύρουν μέσω της τοκοφορίας τους και σημαντικές οικονομικές αλλά και ασφαλιστικές επομένως και συνταξιοδοτικές συνέπειες στους ενάγοντες συμβασιούχους.
Είναι μία από τις κορυφαίες στιγμές στις οποίες η Ελληνική Δικαιοσύνη καλείται να αποδείξει την ορθή νομικά και ανεξάρτητη δημοσιονομικά κρίση της. Για όλους εμάς που την προσδοκάμε και κυρίως για τους χιλιάδες εργαζόμενους που επί χρόνια αποτέλεσαν αντικείμενα εργασιακής εκμετάλλευσης και μισθολογικών και ασφαλιστικών πειραματισμών στα όρια του κοινωνικού ρατσισμού η αναμονή της ετυμηγορίας της δεν αποτελεί μόνο προσδοκία δικαίωσης αλλά πρωτίστως επιβεβαίωση της ισοπολιτείας, του κράτους δικαίου και της εναρμόνισης με το Ευρωπαϊκό κεκτημένο στα ατομικά δικαιώματα από μια μικρή χειμαζόμενη χώρα του Νότου που ήδη από το 1920 περιέλαβε στη νομοθεσία της προστατευτικές για τους συμβασιούχους διατάξεις, διδάσκοντας και νομικό πολιτισμό!
Δημήτρης Περπατάρης,
Δικηγόρος – Εργατολόγος
