H MEΓΑΛΗ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΕΝΟΣ ΜΙΚΡΟΥ ΚΛΑΔΟΥ ΠΟΥ (ΑΚΟΜΑ) ΠΑΛΕΥΕΙ, ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΝΤΕΧΝΙΑΚΑ ΤΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΑ, ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΑΓΑΘΟ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

Άρθρο στο HalandriPedia του Γιώργου Χριστόπουλου - μέλους του ΔΣ και εκπροσώπου Τύπου της ΟΙΕΛΕ

H MEΓΑΛΗ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΕΝΟΣ ΜΙΚΡΟΥ ΚΛΑΔΟΥ ΠΟΥ (ΑΚΟΜΑ) ΠΑΛΕΥΕΙ, ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΝΤΕΧΝΙΑΚΑ ΤΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΑ, ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΑΓΑΘΟ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

Την Τρίτη, 15/10, πραγματοποιήθηκε η 24ωρη απεργία της ΟΙΕΛΕ, της Ομοσπονδίας των ιδιωτικών εκπαιδευτικών. Αν και κάτω από απίστευτα αντίξοες συνθήκες, με σχολάρχες να τρομοκρατούν ανελέητα τους εκπαιδευτικούς, με ορισμένα σχολεία να αρνούνται στους αιρετούς της Ομοσπονδίας την είσοδο για ενημέρωση (το πιο τρανταχτό παράδειγμα είναι τα Αρσάκεια του ελεεινού πρώην σχολάρχη-Υπουργού Μπαμπινιώτη), η απεργία είχε πρωτοφανή επιτυχία. Η συμμετοχή ξεπέρασε το 80% πανελλαδικά και στην πορεία προς τη Βουλή συμμετείχαν περίπου 3.000 εκπαιδευτικοί (με εκτίμηση της αστυνομίας). Ο τελευταίος αριθμός έχει τη σημασία του. Στην περιοχή Αθήνας-Πειραιά οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί είναι λίγο περισσότεροι από 6.000. Αναρωτιέμαι, πόσα σωματεία/Ομοσπονδίες μπορούν να κατεβάσουν στο δρόμο το 50%, όχι των μελών τους, αλλά του συνόλου των εργαζόμενων σε έναν κλάδο.

Ο αγώνας της ΟΙΕΛΕ δεν είναι συντεχνιακός. Η μάχη μας, δίνεται για το δημόσιο και κοινωνικό αγαθό της εκπαίδευσης. Ακούω κάποιους να αναρωτιούνται: "μα τι σχέση έχει η ιδιωτική εκπαίδευση με τη δημόσια Παιδεία;" Η απάντηση έχει δύο σκέλη:

1. Σύμφωνα με το Σύνταγμα (άρθρο 16, παρ. 8) τα ιδιωτικά σχολεία παρέχουν δημόσιο και κοινωνικό αγαθό και το κράτος οφείλει να τα εποπτεύει, όπως και την υπηρεσιακή κατάσταση (πρόσληψη-απόλυση) των εκπαιδευτικών. Γι' αυτό, άλλωστε, τα πτυχία που εκδίδουν τα ιδιωτικά σχολεία είναι ισότιμα με αυτά των δημόσιων και παρέχουν ίδια δικαιώματα στους αποφοίτους τους (προαγωγή σε επόμενη βαθμίδα εκπαίδευσης, δυνατότητα συμμετοχής σε πανελλαδικές εξετάσεις και διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ).

2. Ο κλάδος των ιδιωτικών εκπαιδευτικών  μοιάζει (για να χρησιμοποιήσω έναν τραβηγμένο παραλληλισμό) με την Ελλάδα. Χρησιμοποιείται ως πειραματόζωο για την εφαρμογή του νεοφιλελεύθερου σχεδίου για την εκπαίδευση, όπως η χώρα μας χρησιμοποιείται ως guinea pig από το Βερολίνο και την Κομισιόν για τη μετατροπή μας σε μια πελώρια ειδική οικονομική ζώνη. Τρία χρόνια πριν η κ. Διαμαντοπούλου με τον ν. 3848/2010 καθιέρωσε για πρώτη φορά από την περίοδο της Χούντας στην ιδιωτική εκπαίδευση την αναιτιολόγητη απόλυση (μία ανά βαθμίδα εκπαίδευσης το χρόνο σε κάθε σχολείο). Σήμερα ο όλεθρος έρχεται στη δημόσια εκπαίδευση με την ουσιαστική κατάργηση της οργανικότητας, την κινητικότητα και τη διαθεσιμότητα. Επομένως, οι δυσμενείς εργασιακές αλλαγές στα εργασιακά των ιδιωτικών εκπαιδευτικών είναι προάγγελος για όσα συμβούν στους δημόσιους συναδέλφους μας.

Πριν από 3 μήνες, εν μέσω θέρους, το Υπουργείο Παιδείας εξέδωσε εγκύκλιο με την οποία ουσιαστικά καταργείται η εποπτεία του κράτους στην ιδιωτική εκπαίδευση (τα ιδιωτικά σχολεία μεταφέρονται στο Υπουργείο ...Εργασίας!!) και απελευθερώνονται πλήρως οι απολύσεις, οι οποίες πλέον δεν θα περνούν από υπηρεσιακό συμβούλιο του Υπουργείου Παιδείας (ΠΥΣΠΕ/ΠΥΣΔΕ), ώστε τουλάχιστον να ελέγχεται η καταχρηστικότητά τους, καθώς εφαρμόζεται πλέον και στην ιδ. εκπαίδευση το μνημονιακό εργασιακό δίκαιο. Όσοι συνάδελφοι είναι συνδικαλιστές, παλιοί (άρα ακριβοί), έχουν διεκδικήσει δικαστικά δεδουλευμένα ή έχουν αρνηθεί να συνεργήσουν σε παραβιάσεις της εκπαιδευτικής νομοθεσίας (παραχάραξη βαθμολογιών, πλαστογράφηση πτυχίων, κ.λπ.) - απόλυτα συνηθισμένες παρανομίες που ανθούν σε πολλά ιδιωτικά σχολεία - βρίσκονται ήδη στις μαύρες λίστες της απόλυσης. Η ΟΙΕΛΕ κατέθεσε προς το ΣτΕ αιτήσεις 1. αναστολής της εγκυκλίου (σαν ασφαλιστικά μέτρα), ώστε να σωθούν έστω προσωρινά εκατοντάδες συνάδελφοι που θα απολύονταν μέσα στο καλοκαίρι, και 2. ακύρωσής της. Με τη βοήθεια του υπέροχου Γιώργου Κατρούγκαλου, που είναι ο νομικός μας παραστάτης, κερδίσαμε την αναστολή εφαρμογής - και είμαστε η πρώτη Ομοσπονδία που σε τριτοβάθμιο δικαστικό επίπεδο αμφισβήτησε νομικά τη συνταγματικότητα του μνημονιακού δικαίου - ενώ η αίτηση ακύρωσης της εγκυκλίου θα συζητηθεί σήμερα (Πέμπτη, 17/10)

 

Όσα συμβαίνουν στο χώρο της ιδιωτικής εκπαίδευσης είναι τμήμα ενός ευρύτερου πλάνου για την εισβολή ασύδοτων δυνάμεων της αγοράς στο προνομιακό φιλέτο της Παιδείας. Από τη μια το δημόσιο σχολείο απαξιώνεται με τις συγχωνεύσεις, την υποχρηματοδότηση, τη μείωση του μισθολογικού κόστους, την κατάργηση ειδικοτήτων από την τεχνική εκπαίδευση, από την άλλη το ιδιωτικό σχολείο επιχειρείται να μεταβληθεί σε παντοπωλείο τίτλων. Στόχος, μόνο όποιος πληρώνει θα τελειώνει το Λύκειο, θα μπαίνει στο δημόσιο Πανεπιστήμιο (του οποίου οι θέσεις θα συρρικνωθούν δραματικά τα επόμενα χρόνια) και θα βρίσκει δουλειά. Πρόκειται για την οριστική εκποίηση του δημόσιου αγαθού της εκπαίδευσης και την επιστροφήτης κοινωνίας στη δεκαετία του '50, όπου μόνο οι γόνοι των ισχυρών σπούδαζαν και έχτιζαν στη συνέχεια καλοπληρωμένες καριέρες. Η εκπαιδευτική περιθωριοποίηση των παιδιών της εργατικής τάξης και των μη προνομιούχων συνιστά μια ανεπανάληπτη εθνική τραγωδία, καθώς βαθμιαία η κοινωνία θα μεταβληθεί σε προβιομηχανική κοινότητα με ελάχιστους φωτισμένους ισχυρούς και μάζες απαίδευτων "στρατιωτών" προς εκμετάλλευση, κοινωνική και οικονομική. Με ένα τέτοιο δυναμικό η Ελλάδα, όχι μόνο δεν θα μπορέσει ποτέ να σταθεί στα πόδια της και να παράξει πλούτο, αλλά θα γίνει ιδανικός προορισμός πολυεθνικών επιχειρήσεων που θα εκμεταλλεύονται φυσικούς πόρους και φτηνό εργατικό δυναμικό α λα Μπαγκλαντές. Πίσω από το σχέδιο αυτό βρίσκεται το τρίγωνο του διαβόλου. Ο Αλέξανδρος Σαμαράς, αδελφός του πρωθυπουργού, Πρόεδρος του Κολλεγίου Αθηνών και πρωταθλητής της παρανομίας (πέρσι απολύθηκε εκπαιδευτικός με 21ετή προϋπηρεσία, επειδή έπιασε το γιο του πρωθυπουργού να ...αντιγράφει), ο Κων/νος Αρβανιτόπουλος, ίσως ο πλέον διεφθαρμένος Υπουργός Παιδείας της μεταπολίτευσης και το μπλοκ των επιχειρηματιών της ιδιωτικής μεταλυκειακής εκπαίδευσης (ΙΕΚ ΑΜΗ, ΔΟΜΗ, ΞΥΝΗ κ.λπ.) που επιδιώκουν να στήσουν ημι-ιδιωτικά σχολεία χωρίς εργασιακές σχέσεις και ποιοτική παιδεία, τα οποία βαθμιαία θα αντικαταστήσουν τα "ξοφλημένα" δημόσια. Και για όσους θεωρούν αυτά που γράφω υπερβολικά, ας δουν τι γίνεται στη Βρετανία με τα free schools και στις Η.Π.Α. με τα charter schools.

Γι' αυτά παλεύουμε. Και κόντρα σε θεούς και δαίμονες πετύχαμε έναν μικρό άθλο χθες (ο ιδιωτικός εκπαιδευτικός ρισκάρει πολλά περισσότερα από ένα ημερομίσθιο, όταν απεργεί). Τα αποτελέσματά της κινητοποίησης, συντριπτικά. Το Υπουργείο Παιδείας, έντρομο από την κινητοποίηση των εκπαιδευτικών καθώς θεωρούσε ότι οι σχολάρχες θα μαντρώσουν τα "πρόβατα" και ότι δεν θα ανοίξει ρουθούνι, ζήτησε αναβολή της συζήτησης στο ΣτΕ με πρόσχημα ότι χρειάζονται "επιπλέον στοιχεία". Ο Σύνδεσμος των σχολαρχών, πανικόβλητος που δεν έλεγξε τους είλωτες, πλήρωσε 20.000 ευρώ (τον ετήσιο μισθό δύο νέων εκπαιδευτικών) για σημερινή καταχώρηση στην Καθημερινή στην οποία κατηγορούν την Ομοσπονδία μας ότι είναι "σοβιέτ", με στόχο την ...ανατροπή της κυβέρνησης. Ο πανικός είναι κακός σύμβουλος...

Παραθέτω για το τέλος μερικές σκέψεις σε σχέση με τη συνδικαλιστική αποτελεσματικότητα. Εμείς στην ΟΙΕΛΕ δεν πιστεύουμε στον κομματικό συνδικαλισμό. Η παράταξη στην οποία ανήκω, η «Ενότητα», πλειοψηφεί (έχει το 76% του κλάδου), έχει μεν αριστερό, προοδευτικό προφίλ, αλλά δεν εξαρτάται από κανένα κόμμα και δεν υποτάσσεται σε καμιά κομματική γραμμή. Αυτό εξασφαλίζει σε όλους τους συναδέλφους στους οποίους απευθυνόμαστε τη βεβαιότητα ότι α) δεν πρόκειται ποτέ να πουλήσουμε τον κλάδο εξυπηρετώντας κάποια κομματική γραμμή ή υλοποιώντας μια κομματική ατζέντα και β) δίνει τη δυνατότητα για τη μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση, καθώς σε εμάς δεν χωράνε κομματικοί ανταγωνισμοί και σκοπιμότητες.

Πολύ σημαντικός είναι και ο τρόπος δουλειάς. Η ΟΙΕΛΕ δεν έχει την πολυτέλεια να ρίχνει στρατιές συνδικαλιστών στη μάχη. Εν συνόλω 10.000 εκπαιδευτικών, μόνο 5 έχουν πλήρη συνδικαλιστική άδεια για όλη τη χώρα (δείτε τις αντιστοιχίες με δημόσια, πχ, συνδικάτα και θα αντιληφθείτε τις διαφορές). Όμως αυτοί οι 5 άνθρωποι τις τελευταίες 20 ημέρες που προετοιμάσαμε την απεργία κάναμε συνολικά πάνω από 10.000 χιλιόμετρα με αεροπλάνα και βαπόρι με προσωπικά μας έξοδα, μπήκαμε σε 250 σχολεία και ενημερώσαμε πάνω από 7.000 ανθρώπους. Σχεδόν μιλήσαμε face to face στο 70% των συναδέλφων σε όλη την Ελλάδα. Κατά την ταπεινή μου αντίληψη, στην εποχή της ατομικότητας και της υποχώρησης των συλλογικοτήτων, για να μπορέσεις να ανάψεις τη φλόγα της συνείδησης, οφείλεις να πας εσύ στην πόρτα του εργαζόμενου. Οι γραφειοκρατικές εντολές προς "τα κάτω" για να κινητοποιηθούν οι μάζες έχουν πεθάνει. Τώρα χρειάζονται νέες μορφές πάλης.Δεν αρκεστήκαμε στις ΓΣ των σωματείων που πια σπάνια έχουν απαρτία. Κάναμε συνελεύσεις με κάλπες μέσα στο χώρο δουλειάς, στα σχολεία. Αφού δεν έρχεται ο Μωάμεθ στο βουνό, πάει το βουνό στο Μωάμεθ. Ακόμη, το site της ΟΙΕΛΕ ανανεώνεται καθημερινά με τουλάχιστον 3-4 αναρτήσεις την ημέρα, ενώ χρησιμοποιούμε πολύ τα social media (twitter/facebook) με τη συνδρομή νέων συναδέλφων. Το σημαντικότερο είναι ότι κανείς στην Ομοσπονδία μας δεν θεωρεί ότι καπελώνεται από κάποιον, ότι κάποιος κομματικός ινστρούχτορας ή επιτήδειος πολιτευτής θα οικειοποιηθεί τον αγώνα του για ίδιον όφελος.

Πιστεύω, σύντροφοι, με αφορμή την ιστορία αυτής της απεργίας ότι πρέπει να ανοίξουμε κάποια στιγμή μια γενναία κουβέντα για το συνδικαλιστικό κίνημα. Τη θέση του στο πολιτικό σύστημα, την αυτονομία του, την οικονομική του αυτοτέλεια, τη γραφειοκρατία, την ανάγκη για δουλειά στη βάση, την ανανέωση σε πρόσωπα, μεθόδους και τακτικές, τον έλεγχο των αιρετών ακόμη και σε επίπεδο πόθεν έσχες.Αυτός που υπερασπίζεται τον αδύναμο της κοινωνικής εξίσωσης κρίνεται αυστηρότερα από την κοινωνία και η καταδίκη του στη συλλογική συνείδηση είναι πιο έντονη, ιδιαίτερα σήμερα που τα νεοφιλελεύθερα ΜΜΕ δεν χάνουν την ευκαιρία να χτυπήσουν το οργανωμένο κίνημα της εργασίας.

http://halandripedia.blogspot.gr/, 17/10/2013