Ο graphic designer Χρήστος Κωτσίνης γράφει για την περιοχή του και τις μεγάλες βόλτες που σε γεμίζουν οξυγόνο
Μένω στα όρια των Δήμων Χαλανδρίου και Βριλησσίων - Πάτημα Χαλανδρίου ονομάζεται η περιοχή. Πολύ κοντά, σχεδόν έξω από τον σταθμό του μετρό «Δουκίσσης Πλακεντίας». Η γειτονιά μου είναι σχεδόν καινούργια. Έχει χτιστεί μια πολιτεία γύρω από τον σταθμό του μετρό. Τα 3 νέα μεγάλα σούπερ μάρκετ είναι το σημείο συνάντησης των ανθρώπων που επισκέπτονται για πρώτη φορά τη γειτονιά, ενώ έχει δημιουργηθεί ένας νέος, γεμάτος «καταναλωτικές ελπίδες» εμπορικός δρόμος, η οδός Ηρακλείτου.
Είμαι σχετικά υπερήφανος για τον ποδηλατόδρομο που έχουμε. Ενώνει κάποιους βασικούς δρόμους της γειτονιάς, αλλά σε κάποια σημεία έχει καταστραφεί από καθιζήσεις του εδάφους, ενώ σε κάποια άλλα έχει λίγο αλλάξει, γιατί κάποιοι κάτοικοι ήθελαν να δημιουργήσουν πρόσβαση στα γκαράζ τους και πρόσθεσαν λίγη άσφαλτο. Γενικώς, τα απογεύματα κυρίως, γεμίζει με ποδηλάτες και νεαρά ζευγάρια με μωρά στα καρότσια. Ο ποδηλατόδρομος σού θυμίζει κάποιο προάστιο της Αυστρίας, αλλά με κακοτεχνίες.
Η μεγάλη βόλτα που σε γεμίζει οξυγόνο και νέες ελπίδες είναι η Πεντέλη, πολύ κοντά με το αυτοκίνητο. Σε πιο κοντινή απόσταση βρίσκεται η εκκλησία του Αγίου Αντωνίου, που είναι μικρή και θυμίζει χωριό, επαρχία. Εκεί σε οδηγεί ένας μικρός, σχεδόν πεζοδρομημένος, ήσυχος δρόμος.
Πιο πάνω υπάρχει και το πάρκο της πρώην Υπηρεσίας του Ναυτικού. Ένας πανέμορφος τόπος, με μια λιμνούλα καταπράσινη, γεμάτη σκουπίδια και νούφαρα, εγκαταλελειμμένος. Το μόνο που διασώζεται εκεί -και λειτουργεί- είναι οι κούνιες για τα μικρά παιδιά. Όλο το υπόλοιπο τοπίο θυμίζει εγκατάλειψη και παρακμή, ενώ είναι πολύ καινούργιο.
Κάθε Παρασκευή γίνεται λαϊκή. Τεράστια. Με ανθρώπους που φωνάζουν δυνατά για να πάρεις κολοκυθάκια, ας πούμε. Εκεί καταλαβαίνεις ότι υπάρχει και ζωή στην περιοχή. Όμορφες κυρίες αλλά και πολλές υπηρέτριες από ξένες χώρες συμμετέχουν σε αυτό το ιδιαίτερο για την περιοχή συμβάν. Μπορείς να βρεις τα πάντα, αφού και ο κόσμος εδώ έχει απαιτήσεις από αυτήν τη λαϊκή. Μου αρέσει που πάντα βρίσκω καλοτυπωμένα μαϊμού μπλουζάκια adidas και wesc, πέρα από πατάτες Νάξου.
Στη γειτονιά κυκλοφορεί μια ηλικιωμένη κυρία, ντυμένη πάντα στα μαύρα και βαθιά θρησκευόμενη, απ’ ό,τι λέει ο κόσμος. Φοράει μεγάλα γυαλιά μυωπίας και τη βλέπουμε πάντα να την πηγαινοφέρνουν διαφορετικά αυτοκίνητα. Ίσως αποτελεί μια σύγχρονη αγία. Ευλογεί και κάνει τον σταυρό της συνέχεια. Ως παρουσία είναι αρκετά σκοτεινή και απόκοσμη, μέχρι παρεξηγήσεως.
Oι άνθρωποι στη γειτονιά είναι αρκετά ξέγνοιαστοι, οι περισσότεροι όμως βασίζουν αυτή την ηρεμία στα υλικά αγαθά. Υπάρχουν και κάποια ταπεινά ισόγεια σπίτια με παλιούς κατοίκους που ήρθαν εδώ, στην εξοχή, πρώτοι, τότε που είχε και πρόβατα. Αυτοί μου δίνουν την εντύπωση ότι είναι περισσότερο άνθρωποι από εμάς.
Από τη στήλη "Η Γειτονιά μου", περιοδικό "Lifo", 5/9/2012
