Κυβέρνηση - Εργοδοσία : Δυναμώνουν τους εκβιασμούς μέσα κι έξω απ' τους τόπους δουλειάς

Οι μεθοδεύσεις κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων μαρτυρούν την ανάγκη οι εργάτες να απαντήσουν ταξικά και στην κάλπη της επόμενης Κυριακής

Μετά την ψήφιση του αντιασφαλιστικού νόμου και την καρατόμηση των συντάξεων και όλου του δημόσιου ασφαλιστικού συστήματος αιχμή της κυβερνητικής επίθεσης είναι οι εργασιακές σχέσεις και ειδικότερα οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Ηδη οι επιχειρησιακές συμβάσεις που υπογράφτηκαν σε εργοστάσια και επιχειρήσεις - και είδαν το φως της δημοσιότητας - με την υπογραφή του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, επιβάλλουν αμοιβές ακόμα και 100 ευρώ κάτω από τα μίζερα επίπεδα της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (640 ευρώ μικτά), όπως στην περίπτωση της «G4S SECURE SOLUTIONS SA», αλλά και μέχρι 200 ευρώ κάτω, όπως στην περίπτωση των «Ελληνικών Βιομηχανιών Ζωοτροφών ΑΕ».
Αυτή ακριβώς τη ζούγκλα στις συμβάσεις επιδιώκει να εξαπλώσει η κυβέρνηση με τη νομοθέτηση από το υπουργείο Εργασίας της υπερίσχυσης των επιχειρησιακών συμβάσεων έναντι των κλαδικών, ακόμα και της Εθνικής Γενικής. Ο στόχος είναι πολλαπλός.
Πρώτη και άμεση συνέπεια είναι η κατακόρυφη μείωση του μισθού και του μεροκάματου, η απώλεια εργατικού εισοδήματος και μέσω αυτής της συρρίκνωσης, η ενίσχυση των μονοπωλίων, η σταθεροποίηση της κερδοφορίας τους. Μάλιστα, οι ίδιοι οι συμβαλλόμενοι, εργοδοσία και εργοδοτικοί, δεν κρύβουν ότι τέτοιες συμβάσεις, τέτοιοι μισθοί και μεροκάματα, συμβάλλουν στην ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας. Ανταγωνιστικότητα την οποία έχουν κάνει σημαία εκτός από την κυβέρνηση και η ΝΔ αλλά και η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ.

Στρατηγική «επένδυση» η κατάργηση των συμβάσεων

Την ίδια στιγμή όμως, κυβέρνηση και εργοδοσία μέσα από την υπονόμευση των συμβάσεων αφαιρούν κάθε μέσο συλλογικής προστασίας των εργαζομένων, δημιουργούν τις προϋποθέσεις η επίθεσή τους να βρίσκει ξεμοναχιασμένους τους εργαζόμενους. Χωριστά κάθε εργοστάσιο από τον κλάδο, χωριστά κάθε εργάτης από το διπλανό του, αυτό είναι το πρότυπο των εργασιακών σχέσεων που επιδιώκουν και οι δύο. Η «επένδυση» στον ατομισμό των εργαζομένων, στην ατομική «λύση», στην ατομική αναζήτηση διεξόδου, είναι η μεγαλύτερη επένδυση του κεφαλαίου σε συνθήκες κρίσης αλλά και μετά απ' αυτή. Είναι επένδυση στρατηγικού χαρακτήρα για το κεφάλαιο πολλά χρόνια μπροστά. Και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπιστεί από τα ταξικά συνδικάτα και όχι μόνο ως ένα προσωρινό μέτρο που αποβλέπει απλά στη μείωση των μισθών.
Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση με το διάγγελμα του πρωθυπουργού στη διακαναλική συνέντευξη και τον εκβιασμό που εκτόξευσε ότι αν δε ψηφιστεί η πολιτική του κινδυνεύει η χώρα, αναπαράγει σε πολιτικό επίπεδο, τον εκβιασμό που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι κάθε μέρα μέσα στους χώρους δουλειάς και στα εργοστάσια.

Γιατί αυτός είναι ο πραγματικός εκβιασμός του πρωθυπουργού: 'Η εγκρίνετε την πολιτική της κυβέρνησης ή χάος. Είναι ο ίδιος εκβιασμός στον οποίο κάθε μέρα υποβάλλονται πλέον μαζικά από τη μεγαλοεργοδοσία. Τι θέλετε, μείωση μισθών ή απολύσεις; Θα δεχτείτε να δουλεύετε χωρίς δικαιώματα, πολλές φορές χωρίς να πληρώνεστε ή να λαμβάνετε έναντι του μισθού σας, ή θα βάλετε σε κίνδυνο τη λειτουργία της επιχείρησης; Αναδιάρθρωση (που σημαίνει τις περισσότερες φορές και απολύσεις) της επιχείρησης ή χρεοκοπία; Ο εκβιασμός αποκτά πολλές μορφές, διαφορετικό ύφος, αλλά η ουσία δεν αλλάζει. Δεν πρωτοτυπεί λοιπόν ο πρωθυπουργός. Ο εκβιασμός του συμπυκνώνει τους εκβιασμούς που γίνονται σήμερα μαζικά μέσα στα εργοστάσια.

Ως εκφραστής των συμφερόντων της πλουτοκρατίας επαναλαμβάνει σε πανεθνική κλίμακα το ίδιο δίλημμα.

Δεν πρόκειται για πολιτικό ελιγμό ή για να αποσπάσει μόνο μερικές ψήφους στις εκλογές της επόμενης Κυριακής.

Δε θα γίνουμε αυτόχειρες

Κυβέρνηση και μεγαλοεργοδοσία αξιοποιούν τα ίδια όπλα, τον εκβιασμό και τις απειλές γιατί βαδίζουν στην ίδια αντιλαϊκή κατεύθυνση. Και δε θέλουν μόνο να επιβάλλουν το μονόδρομό τους. Επιχειρούν αυτός ο μονόδρομος να έχει την ανοχή αλλά και την υπογραφή των εργαζομένων. Απαιτούν και εκβιάζουν τον αυτοχειριασμό της λαϊκής εργατικής οικογένειας. Η κυβέρνηση στην κάλπη, τα μονοπώλια και ο ΣΕΒ στις επιχειρήσεις.
Να γιατί η μάχη μέσα στα εργοστάσια ενάντια στην εργοδοσία είναι εξ αντικειμένου δεμένη με τη μάχη της κάλπης. Να γιατί η αντίσταση ενάντια στην εργασιακή ζούγκλα πρέπει να βρει αντανάκλαση και στις εκλογές. Ο αγώνας στους κλάδους και στις επιχειρήσεις για να μην περάσει η μείωση των μισθών, να μη σμπαραλιαστού

ν οι συμβάσεις, μπορεί να πάρει δύναμη από το αποτέλεσμα της κάλπης. Οι δυνάμεις του κεφαλαίου, τα μονοπώλια πρέπει να πάρουν απάντηση και στους εργασιακούς χώρους και στην κάλπη. Να πάρουν απάντηση και δυναμώνοντας τους εργατικούς και λαϊκούς αγώνες, δυναμώνοντας και το μετερίζι το πολιτικό, το ΚΚΕ και τους υποψήφιους της «Λαϊκής Συσπείρωσης» που στηρίζει στους δήμους και στις περιφέρειες.
Ψήφος στους υποψηφίους του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, αλλά και στα αναχώματά τους, είναι ψήφος υπέρ της εφαρμογής του μνημονίου, ψήφος υπέρ της διάλυσης των συλλογικών συμβάσεων. Είναι έγκριση στη μείωση των μισθών, στην κατάργηση όσων εργατικών δικαιωμάτων έχουν απομείνει. Είναι ψήφος που δυναμώνει τον ΣΕΒ, που δυναμώνει τα μονοπώλια για να επιβάλλουν τη θέλησή τους. Είναι επιπλέον ψήφος που θα δίνει το πράσινο φως για να εφαρμοστούν και νέα πιο επώδυνα μέτρα, πολλά από τα οποία ήδη έχουν αναγραφεί στο Μνημόνιο. Είναι ψήφος που θα τους αποθρασύνει. Το ίδιο πράσινο φως είναι και η αποχή, που θα επιτρέψει σε κυβέρνηση και εργοδοσία να προχωρήσουν στο έργο τους, γιατί καθόλου δεν υπολογίζουν την απογοήτευση και τη δυσαρέσκεια που εγκλωβίζεται στους τέσσερις τοίχους ενός σπιτιού.

Να τους κόψουμε τη φόρα

Η αντίσταση των εργαζομένων σήμερα δεν μπορεί παρά να εκφραστεί σε όλο το πλάτος και το βάθος του ταξικού μετώπου. Η αναντικατάστατη αξία της πάλης μέσα στους χώρους δουλειάς, ο αγώνας για τα εργατικά δικαιώματα και οι διεκδικήσεις απέναντι στο μεμονωμένο καπιταλιστή ή σε μια ομάδα καπιταλιστών στον κλάδο, δεν μπορεί να υποκαταστήσει το γενικό πολιτικό αγώνα ενάντια στο σύνολο της αστικής τάξης.

Την πάλη συνολικά κατά της εξουσίας των μονοπωλίων. Τώρα, μπροστά στην κάλπη, δίνεται η ευκαιρία στους εργαζόμενους να καταδικάσουν συνολικά την πολιτική που ασκείται για λογαριασμό των μονοπωλίων, καταδικάζοντας ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, αλλά και τους όψιμους «αντάρτες» τους. Και οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να κλωτσήσουν αυτή την ευκαιρία. Αν οι εργαζόμενοι θέλουν σήμερα να βάλουν φρένο στην αντεργατική λαίλαπα, αν επιθυμούν να σηκώσουν ανάχωμα στο νέο τσουνάμι που έρχεται και πάλι από στιγμή σε στιγμή, μία επιλογή έχουν: Ψήφο στη «Λαϊκή Συσπείρωση». Ψήφο, δηλαδή, καταδίκης όσων εφαρμόζονται και όσων ακόμα πιο επώδυνων μέτρων υπάρχουν ήδη έτοιμα στα συρτάρια. Αυτή η ψήφος μπορεί να κόψει τη φόρα σε κυβέρνηση, ΝΔ και εργοδοσία, αυτή η επιλογή θα «κοντύνει» τα χέρια του ΣΕΒ, των τραπεζιτών, των εφοπλιστών.
Αυτή η ψήφος, θα δώσει ώθηση στους αγώνες, μέσα και έξω από τα εργοστάσια. Θα οπλίσει με δύναμη, θάρρος και αποφασιστικότητα τα λαϊκά στρώματα. Αυτή η ψήφος θα δώσει κουράγιο στην εργατιά. Οχι όμως για να υπομείνει μοιραία και άβουλη - όπως τη θέλουν - τη μίζερη επιβίωση που την σπρώχνουν, αλλά με κουράγιο και δύναμη μπροστά στους αγώνες που πρέπει να δώσει, για να μπορεί να ελπίζει και να διεκδικεί ενα καλύτερο αύριο.
του Γιάννη Ζαχαρόπουλου, από την εφημερίδα "Ριζοσπάστης", 31/10/2010