Και λέγαμε: τι μας έλειπε
Πρόσφατα δημοσιεύθηκε από το ΣΕΒ κείμενο-πρόταση με τίτλο “7 προϋποθέσεις για την επανεκκίνηση του κοινωνικού διαλόγου και την αύξηση των εισοδημάτων στο μέλλον”. Με το κείμενο αυτό, οι ειδικοί του ΣΕΒ επιχειρούν να μας εξηγήσουν τί θα πρέπει να θεσμοθετηθεί στη χώρα, ούτως ώστε η μετα-μνημονιακή ελληνική οικονομία να είναι καλύτερη από την προ-μνημονιακή και μάλιστα, για το πώς θα αυξηθούν τα εισοδήματά μας στο μέλλον.
Σε ένα αρκετά μεγάλο κείμενο προς διαβούλευση και ένα ακόμη μεγαλύτερο Παράρτημα, προτείνονται μία σειρά νέα όργανα ασφάλισης και διαπραγμάτευσης της εργασίας, νέα θεσμικά πλαίσια διαπραγμάτευσης, η χρηματοδότηση κέντρων και ινστιτούτων για την εργασία και τέλος, μία νέα “Συμφωνία Πλαίσιο με Κατευθυντήριες Γραμμές για Αποτελεσματικές Συλλογικές Διαπραγματεύσεις”.
Αποσύνδεση του κατώτατου μισθού από την διαμόρφωση των συμβατικών μισθών – Αυτό λέγεται κατάργηση…
Ως προς αυτό το τελευταίο, συγκεκριμένα, αναφέρεται: “Σε κάθε περίπτωση οφείλουμε να αποσυσχετίσουμε την μεταβολή του κατωτάτου μισθού και από τις μεταβολές των συμβατικών μισθών και από τις συλλογικές διαπραγματεύσεις σε επίπεδο επιχειρήσεων και κλάδων, οι οποίες, αφού φυσικά συμμορφώνονται με τα ισχύοντα εθνικά κατώτατα όρια, πρέπει να διαμορφώνουν τους μισθούς τους λαμβάνοντας υπόψιν τις ιδιαίτερες συνθήκες κάθε επιχείρησης και κάθε κλάδου. Αυτό σημαίνει ότι όταν υπάρξει αναπροσαρμογή του κατωτάτου μισθού, αυτή η ποσοστιαία αύξηση δεν πρέπει να μεταφέρεται αυτομάτως ως αφετηρία των αυξήσεων σε επίπεδο κλάδων και επιχειρήσεων».
Ποιο ήταν το πρόβλημα στην Ελλάδα; Μα φυσικά οι εργαζόμενοι!
Αυτό που μας λένε οι ειδικοί του ΣΕΒ, είναι ότι το πρόβλημα στην Ελλάδα προ κρίσης ήταν ότι υπήρχε μία ενιαία μισθολογική βάση για όλους τους κλάδους. Κι αυτό ναι μεν ήταν καλό για το εισόδημα του κόσμου, αλλά υπήρχαν κλάδοι που τους έκανε λιγότερο ανταγωνιστικούς στο εξωτερικό και τις αγορές, διότι αυτές οι αμοιβές δεν αντιστοιχούσαν στην παραγωγικότητα αυτών των κλάδων. Και με το που έσκασε η κρίση διαλύθηκε αυτό το χωρίς υπόβαθρο μισθολογικό πλαίσιο κι ως εκ τούτου έπεσαν οι μισθοί.
Άρα, σύμφωνα με το ΣΕΒ για να αυξηθούν οι μισθοί στο μέλλον, με ένα σταθερό και μακροπρόθεσμο τρόπο, θα πρέπει να αντιστοιχούν στην παραγωγικότητα του κάθε κλάδου και τομέα. Άρα, δεν θα πρέπει αναπροσαρμόζοντας τον κατώτατο μισθό στη ΓΣΣΕ να τίθεται αυτός αυτόματα ως βάση αναπροσαρμογής και στις επιχειρήσεις/κλάδους, αλλά θα πρέπει ο μισθός να είναι ξεχωριστό και αποσυνδεδεμένο αντικείμενο διαπραγμάτευσης ανά κλάδο, ώστε να αντιστοιχεί στην παραγωγικότητα και της συνθήκες της κάθε επιχείρησης.
Ένα σχόλιο
Συνήθως οι ‘ειδικοί’ που νουθετούν για το πώς πολλοί φάγανε πολλά, ζούσαν παραπάνω απ’ όσο τους αντιστοιχούσε και ψάλλουν το γνωστό ‘όποιος είναι άξιος μπορεί να δουλεύει εξαντλητικά για ψίχουλα αλλά κάποια στιγμή…’ και κυρίως τα ‘κάντε τη χώρα μας ανταγωνιστική (βλ. μειώστε τους μισθούς, βάλτε φοροαπαλλαγές)’, έχουν εισόδημα κατά εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ μεγαλύτερο από το κατώτατο μισθό, που παρακαλάνε να μην αυξηθεί ή ακόμη περισσότερο να μην έχει σημασία το αν θα αυξηθεί ή όχι. Η πραγματικότητά τους απέχει κατά πολύ από μισθούς των 400, 500 και 600 ευρώ. Οι “αντικειμενικές” συμβουλές τους έρχονται από τη μεριά αυτών που βλέπουν αυτούς τους μισθούς ως έξοδα που πρέπει να μειωθούν και όχι ως έσοδα που θρέφουν οικογένειες.
Και τρία σημεία ως προς την ουσία:
- Η κρίση στην χώρα μας δεν ήταν αποτέλεσμα του “εξωφρενικού” κατώτατου μισθού των 751€. Το χυδαίο “μαζί τα φάγαμε” που εκφράστηκε πριν κάποια χρόνια από τον Πάγκαλο, προσπάθησε να μετακυλήσει τις πολιτικές ευθύνες στην λαό. Σήμερα και μετά από 8 χρόνια μνημονίων το “μαζί τα φάγαμε” εξελίσσεται στο “εσείς θα την πληρώσετε” με ανυπολόγιστες συνέπειες ειδικά για τη νέα γενιά. Αυτή είναι και η ουσία των απόψεων του ΣΕΒ.
- Το να συνδέεις την παραγωγικότητα ενός κλάδου με τις αποδοχές των εργαζομένων στον κλάδο αυτό, σε μία χώρα που η παραγωγή της είτε διαλύεται, είτε ξεπουλιέται και με χιλιάδες κόσμου υπό τον διαρκή “εκβιασμό” της ανεργίας, σημαίνει ότι ο μεν εργοδότης θα μπορεί να προσφέρει νομιμοποιημένα ψίχουλα (‘επειδή δεν πάει καλά ο κλάδος’ ο δε εργαζόμενος θα τα αποδέχεται γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.
- Η μετα-μνημονιακή Ελλάδα που διατείνεται ο Τσίπρας και η κυβέρνησή του επί της ουσίας αποτελεί την ολοκλήρωση μιας νέας κοινωνίας. Αυτής που ονειρεύονται κάποιοι λεφτάδες εδώ και χρόνια, αυτής που οι 20άρηες και οι 30άρηδες θα πνίγονται στα αδιέξοδα, αυτής που οι εργαζόμενες και οι εργαζόμενοι δεν θα έχουν δικαιώματα, αυτής που οι μισθοί δεν θα μπορούν να μας συντηρούν.
