Η ασθένεια του μισθωτού,
όπως προκύπτει από τις διατάξεις των άρθρων 660, 661 Α.Κ., άρθρο 5 παρ.
3 του Ν. 2112/1920 (Α΄ 67), άρθρο 8 Β.Δ/τος της 16/18-7-1920 και άρθρο 3
του Ν. 4558/1930 (Α΄ 124), αποτελεί κώλυμα, που δικαιολογεί κατ’ αρχήν,
την απουσία από την εργασία, χωρίς δυσμενείς γι’ αυτόν συνέπειες.
Συγκεκριμένα, η παρ. 3 του άρθρου 5 του Ν. 2112/1920 ορίζει τα εξής:
«Αποχή υπαλλήλου από της εργασίας, οφειλομένη εις βραχείας, σχετικώς,
διάρκειας ασθένειας, προσηκόντως αποδεδειγμένη ή προκειμένου περί
γυναικός εις λοχεία, δεν θεωρείται ως λύση της σύμβασης εκ μέρους
αυτού». Αναλόγου περιεχομένου είναι και η αναφερόμενη στους εργάτες ή
υπηρέτες διάταξη του άρθρου 8 του Β. Δ/τος της 16/18-7-1920. Σύμφωνα με
την παρ. 3 του άρθρου 5 του Ν. 2112/1920, όπως συμπληρώθηκε με το άρθρο 3
του Ν. 4558/1930: «Ως βραχείας διαρκείας ασθένεια ερμηνεύεται η
διαρκούσα ένα μήνα δι` υπαλλήλους υπηρετούντας μέχρι τεσσάρων ετών,
τρείς μήνας δι` υπαλλήλους υπηρετούντας πλέον των τεσσάρων ετών, όχι
όμως και πλέον των δέκα ετών, τέσσαρας μήνας δι`υπαλλήλους υπηρετούντας
πλέον των δέκα ετών, όχι όμως και πλέον των δέκα πέντε ετών, και έξι
μήνας δια τους υπηρετούντας επί χρόνον ανωτέρον των δέκα πέντε ετών».
Οι ως άνω διατάξεις έχουν εφαρμογή σε κάθε ασθένεια, εξαιτίας της οποίας
ο μισθωτός απουσίασε από την εργασία του και ανεξάρτητα από την αιτία,
που την προκάλεσε (Α.Π. 542/2010).
Η υπέρβαση των ορίων της βραχείας διάρκειας ασθένειας, που τίθενται από
τις ως άνω διατάξεις δεν επιφέρει από μόνη της την αυτοδίκαιη λύση της
εργασιακής σχέσης, αλλά η λύση ή μη της εργασιακής συμβάσεως κρίνεται σε
κάθε συγκεκριμένη περίπτωση από το δικαστή κατά τα άρθρα 200 και 288
Α.Κ. (Ολ. Α.Π. 32/88, Α.Π. 40/1997, Εφ. Πειρ. 512/1994, Α.Π. 455/99,
Α.Π. 259/91, Α.Π. 272/91).
Ωστόσο, δεν υπάρχει διάταξη νόμου που απαγορεύει την καταγγελία κατά τη διάρκεια της ασθένειας.
Η ασθένεια αυτή καθ’ αυτή δεν δικαιολογεί την καταγγελία. Δηλαδή, δεν
απαγορεύεται η καταγγελία της σύμβασης εκ μέρους του εργοδότη κατά τη
διάρκεια της ασθένειας του εργαζόμενου, εκτός βέβαια αν ορίζεται
διαφορετικά σε ειδικές διατάξεις που αφορούν την επιχείρηση ή στην
ατομική σύμβαση εργασίας, αρκεί να τηρηθούν οι νόμιμες διατυπώσεις και
να καταβληθεί η οφειλόμενη αποζημίωση ή
να μην γίνεται αυτή κατά κατάχρηση δικαιώματος (Α.Π. 288/1966,
770/1989, 542, 543/1997, Α.Π. 1759/2002, Εφ. Θεσ/κης 1547/2004, Μον.
Πρωτ. Πρεβέζης 450/2011, Μον. Πρωτ. Αθηνών 826/2011, Μον. Πρωτ. Θεσ/κης
380/2012 κ.λ.π.).
Επίσης, δεδομένου ότι η πέραν των ορίων της βραχείας ασθενείας αποχή δεν
θεωρείται ως καταγγελία της σχέσεως εργασίας και, εφόσον ισχύει η
σύμβαση (δεν έχει καταγγελθεί από τα συμβαλλόμενα μέρη), ο χρόνος
αναστολής της παροχής εργασίας λόγω ασθενείας ή άλλης αιτίας
συνυπολογίζεται στο χρόνο υπηρεσίας για τον καθορισμό της αποζημίωσης
(Α.Κ. 656 αριθ. 48-49, Α.Π. 751/1987, Εφ. Θεσ 518/1987, Εφ. Θεσσ.
2920/1988).
(εγγρ. Υπ. Εργ. 33209/741/29-08-2016)
