«Από την έναρξη της ισχύος του παρόντος νόμου καταργούνται οι θέσεις […] της κατηγορίας ΔΕ των ειδικοτήτων Διοικητικού, Διοικητικού – Λογιστικού, Διοικητικού – Οικονομικού και Διοικητικών Γραμματέων των υπαλλήλων με σχέση εργασίας Ιδιωτικού Δικαίου Αορίστου Χρόνου […]».
Ν.4093/2012 (ΦΕΚ Α' 222/12-11-2012)
Έτσι απλά, με ένα νόμο, με ένα άρθρο, με την έκδοση ενός ΦΕΚ, με το πάτημα ενός κουμπιού, καταργήθηκαν οι θέσεις όλων των υπαλλήλων ΙΔΑΧ ΔΕ Διοικητικού. Με το πάτημα ενός κουμπιού καταργήθηκαν όλα τα όνειρα περίπου 2000 ανθρώπων, 2000 οικογενειών. Με το πάτημα ενός κουμπιού γκρεμίστηκαν τα πάντα. Ο λόγος; Ο επίσημος από την κυβέρνηση ήταν ότι οι εν λόγω υπάλληλοι ήταν πλεονάζοντες, έπρεπε να μετακινηθούν και να καλύψουν θέσεις σε υπηρεσίες πρώτης γραμμής. Ας πούμε όμως μερικές αλήθειες… Οι υπάλληλοι αυτοί ΠΟΤΕ δεν αξιολογήθηκαν, ΠΟΤΕ δεν κρίθηκαν πλεονάζοντες από τις υπηρεσίες τους. Η πλειοψηφία των υπαλλήλων –για να μην πω όλοι- εργάζονταν σε υπηρεσίες πρώτης γραμμής και μάλιστα στην εξυπηρέτηση κοινού. Η κυβέρνηση έπρεπε να δανειστεί για άλλη μία φορά, έπρεπε να πληρώσει μισθούς και συντάξεις. Η τρόικα ζητούσε αντάλλαγμα… τουλάχιστον 2000 εκτός δημοσίου…
Τα νούμερα τους βγήκαν. Οι ΙΔΑΧ ΔΕ Διοικητικού ήταν ακριβώς τόσοι…Καταργήστε τους και θα δούμε τι θα τους κάνουμε…
Ένα χρόνο μετά η πληγή παραμένει ανοιχτή. Το «γιατί» αναπάντητο. Η αβεβαιότητα και η ανασφάλεια μέρος της καθημερινότητάς μας.
Ευχόμασταν να ήμασταν οι πρώτοι και οι τελευταίοι που καταργηθήκαμε, να ήμασταν οι πρώτοι κι οι τελευταίοι που αντιμετωπιστήκαμε ως «αριθμός», να ήμασταν οι πρώτοι και οι τελευταίοι που αισθανθήκαμε έρμαια της κυβέρνησης. Δυστυχώς, το σόου πρέπει να συνεχιστεί…
Με αφορμή τη συμπλήρωση ενός έτους από εκείνη την ημέρα, ζητήσαμε από συναδέλφους που έζησαν από πρωτο χέρι όλη αυτή την περιπέτεια,να μας καταθέσουν τις σκέψεις τους....
«Μόνο με αγώνες κατακτήσαμε το Έβερεστ, τον Όλυμπο! Εγώ τα κατάφερα για τα παιδιά μου... για μένα για σένα για την ψυχή μου ρε γαμώτο... το αξίζαμε γιατί είμαστε πολλοί και ενωμένοι!»
Μάρω Αγιουτάκη
«Ένα χρόνο πριν, έχανα τα πάντα. Ένα χρόνο μετά συνειδητοποιώ ότι είμαι πολύ πιο δυνατή απ’ ό,τι νόμιζα, ότι πάλεψα με θηρία και νίκησα… Δεσμεύομαι, δίνω υπόσχεση σε εμένα και στα παιδιά μου να συνεχίσω να παλεύω με όποιο θηρίο βρεθεί ξανά μπροστά μου και θελήσει να μου πάρει ό,τι έχω.. Άλλωστε, δεν είμαι μόνη μου! Ενωμένοι καταφέραμε πολλά, ενωμένοι μπορούμε περισσότερα!».
Αλεξάνδρα Ευσταθίου
«12 Νοεμβρίου 2012: Έκπληξη, θυμός, αγανάκτηση, απελπισία, απογοήτευση, θυμός, πείσμα, αγώνας, αγώνας, αγώνας...
Τέλη Ιουνίου 2013: Αγώνας, κούραση, θυμός, ελπίδα, ανάσα, πείσμα, αγώνας, αγώνας, αγώνας...
Σήμερα: Θυμός, πείσμα, κούραση, θλίψη, αγώνας, αγώνας, αγώνας... ΕΛΠΙΔΑ.»
Τζένη Κουμουτσάκη
«Προς τον Δήμαρχο Αθηναίων
κ. Γιώργο Καμίνη
Κύριε Δήμαρχε, σε λίγο που θα φύγεις τι έργο έχεις αφήσει πίσω; ΤΙΠΟΤΑ. Το δικό μας όμως θα είναι πάντα στα αρχεία του Δήμου.
Με εκτίμηση,
Μάντυ Κοντογιάννη»
«Ένας χρόνος από τότε που καταστράφηκε η ζωή μου! Που έκανα αυτό που μου αρέσει, που ήμουν αποδοτική, που ήμουν ευτυχισμένη. Ένας χρόνος, τέσσερις μήνες για την ακρίβεια, που ζω μια κόλαση, κοντεύω να χάσω τα μάτια μου, έχω ήδη χάσει τον ύπνο μου, και κοντεύω να αρχίσω τα χάπια... Εύχομαι να το ζήσουν όλοι όσοι μας έβαλαν σε αυτό το "πρόγραμμα"».
Ανώνυμος
«Ήρθε σαν τυφώνας η ΙΔΑΧίτιδα*. Τη νιώσαμε στο πετσί μας για τα καλά. Έφυγε όμως, πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος… Οι μνήμες όμως θα μείνουν για πάντα χαραγμένες, όπως και το αναπάντητο “ΓΙΑΤΙ;” Ευχή μου, να μην το ζήσουμε ποτέ ξανά!»
*ΙΔΑΧίτιδα = Το καθεστώς διαθεσιμότητας που ίσχυσε για 1882 υπαλλήλους ΙΔΑΧ το Νοέμβριο του 2012
Σπυριδούλα
«Ένας χρόνος μετά... Τα συμπεράσματα; Αντέξαμε και βγήκαμε πιο δυνατοί από ποτέ! Η διαθεσιμότητα με ανανέωσε, αναθεώρησα πολλά πράγματα για τη ζωή! Γνώρισα, λάτρεψα, αγάπησα καινούριους ανθρώπους με τους οποίους δώσαμε κοινό αγώνα ενωμένοι και κερδίσαμε!».
Αλεξάνδρα Παπασταύρου
«Παρασκευή 9/11/2012… σχόλασα… πήρα το παιδάκι μου από το σχολείο… στο δρόμο γελάσαμε, κάναμε σχέδια για το Σαββατοκύριακο… ονειρευτήκαμε!!! Δευτέρα 12/11/2012… κάποιοι με σχόλασαν.. όχι γιατί δεν ήμουν καλή υπάλληλος… απλά γιατί ήμουν το 1/1882 νούμερο που χρειάζονταν! Για τους επόμενους 9 μήνες νομίζω ότι δεν γέλασα.. .δεν έκανα σχέδια... δεν ονειρεύτηκα! Μόνο αγώνα...να αποδείξω το αυτονόητο! Πέρασε ένας χρόνος!»
Δ.Σ.
«12/11/12... μια ημερομηνία σταθμός στη ζωή 1882 εργαζομένων και των οικογενειών τους! Κατέστρεψαν τα όνειρα μας τις σκέψεις μας το γέλιο μας τη χαρά μας απλά πατώντας ένα κουμπί! delete! Αυτό μόνο κατάφεραν όταν έλεγαν εκσυγχρονισμό στο Δημόσιο! Να απολύουν εργαζόμενους με delete! ΜΠΡΑΒΟ!»
Σέβη
«Ένα χρόνο μετά με ανάμεικτα συναισθήματα και αφού περάσαμε από πολλά στάδια... Απορία, λύπη, άγχος, απογοήτευση, θλίψη, θυμός... Και μετά ελπίδα, ανακούφιση, χαρά... Και μια πληγή που φαίνεται να έχει επουλωθεί αλλά στην πραγματικότητα είναι πάντα έτοιμη να ξανανοίξει.. Κι ένα μικρό παράπονο κλειδωμένο κάπου πολύ βαθιά στην καρδιά σαν επτασφράγιστο μυστικό...»
Σ.Α.
«12-11-2012. Η μέρα που άλλαξε τα δεδομένα στη ζωή μας…Συναισθήματα οργής και θλίψης. Επτά μήνες ατελείωτοι, γεμάτοι άγχος, κλάμα, νεύρα, αβεβαιότητα και ατελείωτα “Γιατί”… Μέχρι που ήρθε η ώρα να πάμε στις δουλειές μας κι έτσι η ηλιαχτίδα μεγάλωσε κι έγινε ήλιος. Κι έτσι όλα τα “αμάν” έγιναν “αμήν”! ΙΔΑΧίτες*, εύχομαι να βγούμε σε σύνταξη από αυτές τις δουλειές κι άλλο κακό να μην μας βρει!»
*ΙΔΑΧίτες = Υπάλληλοι ΙΔΑΧ που τέθηκαν σε καθεστώς διαθεσιμότητας στις 12-11-2012
Λία Μπαρμπαράτσα
«12-11-12: H κυβέρνηση με τρόπο εγκληματικό και απαράδεκτο ρίχνει “ΜΑΥΡΟ” στις ζωές μας! Υπάλληλοι Πρώτης Γραμμής… σε διαθεσιμότητα! Με ένα “γιατί” μέρα νύχτα καρφωμένο στο μυαλό, ξεκινάει ένας άνισος αγώνας επιβίωσης, μιας και στην οικογένεια μου ήμουν η μόνη εργαζόμενη! Δε θα ξεχάσω ποτέ τις στιγμές που δούλευα όντας σε διαθεσιμότητα, αντιμετωπίζοντας καθημερινά συναδέλφους, κοινό ακόμα και τον ίδιο μου τον εαυτό! Ούτε στον εχθρό μου! Για καλή μας “τύχη” τελικά, μετακινηθήκαμε και όπως λέει και το άσμα, είμαστε ακόμα ζωντανοί, ενωμένοι και ετοιμοπόλεμοι! Ευχαριστώ μέσα από τη καρδιά μου όλους τους ΙΔΑΧ που γίναμε συνοδοιπόροι όλον αυτό τον καιρό. Εύχομαι να καταφέρουμε όλοι να προσαρμοστούμε στις νέες μας θέσεις! Όσο για το αύριο δε μπορώ να πω κάτι, απλά θέλω να σκέφτομαι αισιόδοξα!».
Κωνσταντίνα Κουμουνδούρου
«12-11-2012! Πώς να καταφέρεις να τακτοποιήσεις τις σκέψεις σου; Πώς να πεις αυτά που νιώθεις. Ξαφνικά νιώθεις ότι αδειάζεις, περνά από μπροστά σου όλη η ζωή, νιώθεις ότι πέφτεις στο κενό, νιώθεις άχρηστος και αδύναμος να προσφέρεις στην οικογένειά σου. ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΚΑΝΕΝΑΣ ΝΑ ΜΗ ΖΗΣΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΖΗΣΑΜΕ!»
Φίλιππος Μαρκόπουλος
«Στην αρχή σιωπή, παγωμάρα, φόβος, απόγνωση… Σε λίγο η σιωπή και ο φόβος έγινε φωνή, η φωνή βρήκε κι άλλες, πολλές και ενώθηκαν κι έγιναν κραυγές… Οι κραυγές έγιναν δύναμη, έγιναν ελπίδα και στο τέλος βρήκαν το στόχο τους. Μαζί, ενωμένοι σαν μία γροθιά, πιο δυνατοί, πιο μαχητές, πιο ΙΔΑΧ Δ.Ε. από ποτέ, μέχρι και τον τελευταίο! Έπεται συνέχεια, μέχρι να καταλάβουν ότι δεν είμαστε αριθμοί αλλά άνθρωποι με αξιοπρέπεια!».
Μαρία
«Ένας χρόνος πέρασε… ένας χρόνος που ξεκίνησε με δάκρυα, θυμό, οργή, απογοήτευση, ψυχολογική κατάρρευση και πολλά “γιατί”. Μετά αναμονή ώσπου πήγαμε στις νέες μας δουλειές πάλι βέβαια με άγχος για το τι θα αντιμετωπίσουμε… Τουλάχιστον στις δύσκολες μέρες που ζούμε έχουμε ΔΟΥΛΕΙΑ! Τι να πω!»
Μ.Τ.
«12-11-12 ΜΝΗΜΕΣ... στιγμές πόνου, θλίψης, αγωνίας, αγανάκτησης. ΑΝΑΣΤΡΟΦΗ της ζωής μας, του μέλλοντας μας, της ελπίδας για το αύριο. ΞΕΡΙΖΩΜΑ της ψυχής και πολλά “ΓΙΑΤΙ” ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΑ. ΦΩΣ μόνο από τα μάτια και τα λόγια των παιδιών μου και της οικογένειας μου και μιας ΟΜΑΔΑΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ με τον ΙΔΙΟ ΠΟΝΟ... ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ... ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΕΛΩ...»
Σεβαστή Περδικάρη
«Νοέμβρης 2012 ένας μήνας, με έντονα συναισθήματα. Οι ζωές όλων όσων μπήκαν στην διαθεσιμότητα - κινητικότητα μέσα σε λίγες μέρες άλλαξαν. Ο φόβος, η αγωνία και η απόγνωση έγινε η καθημερινότητα μας. Όμως παλέψαμε, ρισκάραμε και μείναμε όρθιοι! Κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος! Ευχαριστώ όλους τους "διαθέσιμους" που πίστεψαν στην δικαίωση. Ευχαριστώ όλους εκείνους που μας έβαλαν τρικλοποδιά, εμείς θα είμαστε πάντα εδώ! Ας γίνει η 12η Νοέμβρη μια εκδήλωση να θυμόμαστε τι καταφέραμε! Μπορεί να είμαι ΙΔΑΧ στα χαρτιά αλλά είμαι μόνιμη στα πιστεύω μου!».
Βάνα Λιαγκόζη
«Εφιάλτης… νόμιζα ότι το έβλεπα στον ύπνο μου όταν πήρα το χαρτί της διαθεσιμότητας στις 19/11/2012. Δούλευα ενώ ήμουν ήδη “διαθέσιμη”... Ευτυχώς -νομίζω ότι- ξύπνησα μετά από 7μιση μήνες!».
Κατερίνα Καχριμάνη
«Πάνω που είχα αρχίσει να λέω στον εαυτό μου… “Γενέθλια, ε και; Άλλη μια μέρα σαν όλες τις άλλες”, τραγική ειρωνεία! Αυτή τη μέρα βρήκατε για την έκδοση του ΦΕΚ που με καταργείτε! “Χρόνια Πολλά, από φέτος απλά δεν υπάρχετε!” Όμως όχι! Δε θα σας κάνω τη χάρη εγώ κι άλλοι 1881! Θα συνεχίσουμε πιο δυνατοί, να παλεύουμε γι’ αυτό που μέχρι ένα χρόνο πριν θεωρούσαμε -λάθος μας!- αυτονόητο: την ύπαρξη μας. Είμαι βέβαιος, εμείς θα κερδίσουμε κι εσείς θα είστε μια κακιά πικρή ανάμνηση.».
Δημήτρης Παρασκευάς
«Είμαι σίγουρη ότι όλοι γίναμε πιο δυνατοί από αυτή την ιστορία! Πιο πλούσιοι σε εχθρούς άλλα και σε φίλους! Σε πέντε σειρές δεν μπορείς να αποτυπώσεις τη βία, την υποκρισία, την απάτη. Οπότε κρατάμε ότι καλύτερο κέρδισε ο καθένας από την 12/11/2013 και συνεχίζουμε οχυρωμένοι για το μέλλον. Καλή συνέχεια ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ! Σε λίγο 12/11/2014… Καλή αρχή!».
Σοφία Γεωργιάδου
«Μας ένωσε ένα τεράστιο και απρόσμενο χτύπημα ζωής και μας χώρισε η ασφάλεια της μετάταξης η ασφάλεια του δημοσίου υπαλλήλου που έπρεπε να μας γίνει μάθημα ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ...».
Μάκης Μωυσής
Δώδεκα μήνες πριν, μια Δευτέρα, εκεί γύρω στις 11.00 το πρωί, εκδόθηκε ένα ΦΕΚ, που αναλόγως ποιος ήσουν είχε διαφορετική σημασία. Η κυβέρνηση εξασφάλισε μια δόση, ένας «αριστερός» συνταγματολόγος μετακινούσε χωρίς να απολύσει (!!!), 1882 εργαζόμενοι απλά πάψαμε να υπάρχουμε. Καταργηθήκαμε έτσι απλά. Από 10 έως 30 χρόνια υπηρεσίας σε μια στιγμή, διαγράφηκαν, σαν να μην υπήρξαν! Το πουλόβερ άρχισε να ξηλώνεται λοιπόν, με εμάς τους πρώτους 2.000 για πείραμα. Σε μια κοινωνία που ζήταγε αίμα δημοσίου υπαλλήλου, σε μια αρένα των 8 που αναζητούσε εναγωνίως τους νέους «μονομάχους», πρόθυμους να θυσιαστούν, για να ευχαριστηθεί το αιμοδιψές κοινό και ο Καίσαρας, ή αλλιώς για να εξασφαλίσει το κράτος μια ακόμα δόση - πάντα για όλα αυτή είναι η δικαιολογία εξάλλου.
Αυτά τα λόγια που γραφτήκαν παραπάνω είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής σε αυτούς τους «μονομάχους» οι οποίοι ένα χρόνο πριν, μπήκαν με το έτσι θέλω ορισμένων στην αρένα. Στον πατέρα λοιπόν που για να μην στεναχωρήσει το παιδί του, έφευγε κανονικά από το σπίτι του το πρωί σαν να είχε ακόμα δουλειά, στη μητέρα που αναγκάστηκε να σταματήσει τα φροντιστήρια ή τις ξένες γλώσσες στα παιδιά της γιατί απλά δεν μπορούσε να ανταπεξέλθει, σε εκείνη που δεν είπε για καιρό τίποτα σε γονείς και συγγενείς για να μην στεναχωρηθούν, σε εκείνον που μάταια περίμενε ένα τηλεφώνημα συμπαράστασης από κάποιους ξεχασμένους συγγενείς, σε όλους εσάς, σε όλους εμάς, που πονέσαμε, αλλά αντέξαμε και φτάσαμε ως εδώ, πιο δυνατοί, πιο αισιόδοξοι και πιο αποφασισμένοι.
ΕΙΜΑΣΤΕ ΙΔΑΧ
ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΛΟΙ
ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΝΤΟΥ
http://ipalliloiidax.blogspot.gr/, 11/11/2013
