Τι είναι η Ελλάδα μπροστά στην Παρί Μπανκ Ολέ; Τίποτα! μια τρίχα απ' τα επιτόκια της Μπούντεσμπανκ Μπανγκ Μπανγκ...
Τι είναι οι άνθρωποι μπροστά στον μισθό plus τα μπόνους ενός γκόλντεν μπόυ; Τίποτα! Ενα άχθος αρούρης μπροστά στους αρουραίους του χρηματοπιστωτικού (του ποιου;) συστήματος...
Τι είναι η λογική και η ηθική μπροστά στο κέρδος; Μια αμαρτία! Η ανικανότης και συνεπώς η τιμωρία όσων φτωχοδιαβόλων δεν μπόρεσαν να γίνουν λύκοι, γορίλες και ύαινες...
Πρώτοι πλέον ανάμεσα στους υπόλοιπους Ευρωπαίους οι Ελληνες και στις αυτοκτονίες. Ως τώρα σ' αυτήν τη χώρα τουλάχιστον δεν αυτοκτονούσαμε σωρηδόν· τους τελευταίους μήνες όμως, λόγω της κρίσης, πλήθος Ελλήνων αποχαιρετούν τον ήλιο τους...
Δεν φθάνει που οι νεοφιλελεύθεροι, οι πράσινοι και βένετοι «εκσυγχρονιστές» έφεραν την Ελλάδα στα Τάρταρα, εξακολουθούν οι ίδιοι να μας προτείνουν λύσεις για να τη σώσουν.
Κι όχι μόνον.
Αρκεί ο πάσα εις ηλίθιος να δηλώνει νεοφιλελεύθερος κι αμέσως τον ανεβάζουν στο βήμα να αγορεύσει, αμέσως λούζεται στο φως της τηλεοπτικής αλλά και της χάρτινης δημοσιότητας.
Κι ας λέει τα ίδια. Τα ίδια και τα αυτά που μας έφεραν ώς εδώ στου Αδη το μαύρο κρύο.
Πείθεται ο κόσμος; Ισως όχι πια.
Αν κρίνουμε απ' τα ποσοστά των κομμάτων στις δημοσκοπήσεις, οι πολίτες δείχνουν να 'χουν πλέον πάρει μυρωδιά τους νεοφιλελεύθερους - ζέχνουν οι προτάσεις τους λεηλασία, ανεργία, φτώχεια, ζέχνουν σαν κουνάβια και σαν ασβοί, αλλά οι πιο χαλκέντεροι απ' αυτούς αντέχουν. Αντέχουν τις αποδοκιμασίες και το γιαούρτωμα και συνεχίζουν να προπαγανδίζουν το φρενοκομείο του μονεταρισμού, το δικαίωμα της αρπαγής, τον νόμο του ισχυρού.
Πείθεται ο κόσμος; ίσως όχι τόσον όσο λίγο μόλις καιρό πριν. Στα μάτια των πολλών ανθρώπων ο καπιταλισμός έχει ραγίσει. Έως τώρα η ιδεολογική επικυριαρχία αυτού του συστήματος βασιζόταν στη «φυσική» του απλότητα, στο ότι οι «αρχές» του είναι πολύ κοντά στον πρωτόγονο άνθρωπο και στις αρχετυπικές εγχαράξεις στη συμπεριφορά του - είτε του ανθρώπου κυνηγού, είτε του ανθρώπου καλλιεργητή. Η θήρευση και η ιδιοκτησία, τα δυο κυρίως βασικά χαρακτηριστικά του καπιταλισμού, είναι ταυτοχρόνως και βασικά χαρακτηριστικά του ανθρώπου, του ανθρώπου ως ατόμου και ως ιδιώτη. Ο καπιταλισμός είναι ο αταβισμός πριν απ' το «πρόσωπο» και πριν απ' την «κοινότητα». Συν το ψεύδος. Η προπαγάνδα ότι «θα έρθουν οι κομμουνιστές να μας πάρουν τα σπίτια» - δύσκολο, τα παίρνουν πλέον οι τράπεζες.
Όπως η Γερμανία «παίρνει» την Ευρώπη, όπως το χρέος που δημιούργησαν (και για να πλουτίσουν) οι πλουτίσαντες «παίρνει» τις ζωές μας, χωρίς πλέον «όσα παίρνει ο άνεμος» να μας αφήνουν καν την ελπίδα μιας επόμενης άλλης μέρας, όπως στο φερώνυμο έργο.
Το σύστημα έχει ραγίσει, ο κόσμος δεν ακούει πια και τόσο πολύ τους νεκροθάφτες του, όμως δεν ακούει και απ' την άλλη όχθη, την όχθη της Αριστεράς αυτά που περιμένει.
Παρ' ότι ελπίζει ο κόσμος σ' αυτά τα κόμματα, παρ' ότι ακριβώς για αυτό τους ανεβάζει τα ποσοστά, και το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ και τα υπόλοιπα σχήματα της Αριστεράς δεν προσφέρουν αντίδωρο σε αυτόν τον κόσμο την Κοινή Δράση τους.
Κι όχι μόνον, αλλά και την Κοινή Δράση με άλλες δυνάμεις πέραν της Αριστεράς, δυνάμεις που αντιστέκονται στο Μνημόνιο, τη λογική του, την ηθική του, την πολιτική και πολιτειακή μετάλλαξη που πάει να επιφέρει.
Αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη χρειάζεται, όπως έγινε σε πλήθος χωρών της Λατινικής Αμερικής, όχι η ένωση αλλά η ενότητα της Αριστεράς. Μάλιστα ακόμα παρά πέρα η ενότητα των δυνάμεων αυτής της Αριστεράς με άλλες αντιστεκόμενες δυνάμεις.
Τα ποσοστά που θα εξασφάλιζε ένα τέτοιο σχήμα δεν θα τρομοκρατούσαν απλώς τους τρομοκράτες αλλά θα έσπρωχναν το εκκρεμές της Δημοκρατίας προς τον άνθρωπο, το σπίτι του, την εργασία, το σχολείο, την ανάπτυξη, τη δίκαιη κατανομή του πλούτου.
Σήμερα είναι που χάνονται ζωές, δουλειές, σπίτια! Δεν μπορούν να περιμένουν τον σοσιαλισμό για να σωθούν όλα αυτά. Ούτε θα φθάσει κανείς ποτέ στον σοσιαλισμό με τα πτώματα όσων άφησε να χαθούν μέσα στην κρίση, διότι δεν ήταν ιδεολογικά καθαροί, διότι είχαν αμαρτήσει όταν ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ ή Ν.Δ. ή ό,τι άλλο...
Κανείς δεν ζητάει απ' το ΚΚΕ να ενωθεί με τον ΣΥΡΙΖΑ (ήδη τα ποσοστά τους μαζί κινούνται πάνω απ' το 25%), ζητάνε όμως πολλοί, ανάμεσά τους και δεξιοί ψηφοφόροι, ένα Κοινό Πρόγραμμα για να αντιμετωπισθεί ο Αρμαγεδδών. Αυτό το Πρόγραμμα θα εκτόξευε τα ποσοστά τους τόσον, που το μονοπώλιο της διακυβέρνησης της χώρας απ' τον δικομματισμό, το νυν Μνημονιακές δυνάμεις, να αμφισβητηθεί και μάλιστα να ανατραπεί.
Αν δεν δοθεί στον λαό αυτή η δυνατότητα απ' τις δυνάμεις της Αριστεράς, αν δεν ανοιχθεί ο δρόμος για να πάρει ο ίδιος την τύχη του στα χέρια του, τότε τι Αριστερά είναι; και εις τι τη χρειάζεται ο λαός;...
του ΣΤΑΘΗ, από την εφημερίδα "Ελευθεροτυπία", 10/12/2011
