Οι πολίτες κατηγορούν τους πολιτικούς για την κλοπή του δημόσιου πλούτου, και οι πολιτικοί τους πολίτες για φοροδιαφυγή. Η κρίση εμπιστοσύνης των μεν προς τους δε συμπυκνώνει τη συνολική κρίση που ζούμε. Η κρίση εμπιστοσύνης εξηγεί το γιατί αντιμετωπίζουμε κρίση αντιπροσώπευσης, γιατί το πολιτικό σύστημα αμφισβητείται συνεχώς, γιατί τα πολιτικά κόμματα δεν μπορούν να καλύψουν τις αγωνίες των πολιτών.
Η κρίση εμπιστοσύνης των πολιτών προς το κράτος είναι μια παλιά ιστορία, μας ακολουθεί από την ίδρυση του νέου ελληνικού κράτους. Η διόγκωση του πελατειακού κράτους μετά τη χούντα δημιούργησε προσδοκίες αλλά και πολλές στρεβλώσεις. Οι πολιτικοί θεωρούν την κοινωνία έτοιμη να «γλείψει» κάθε κόκαλο που θα της πετάξει το λαμόγιο κυρίαρχο μέλος της. Το «όλοι μαζί τα φάγαμε» εκφράζει μια συνολική αντίληψη των πολιτικών για την κοινωνία την οποία διοικούν.
Ο φαύλος κύκλος μεγάλωσε με αποτέλεσμα η κάθε πλευρά να μπορεί να κατηγορεί την άλλη.
Ο πολιτικός των τελευταίων δεκαετιών για να εκλεγεί πρέπει να μοιράσει ρουσφέτια και εκδουλεύσεις, ο πολίτης για να επιβιώσει ή για να πλουτίσει πρέπει να συνεργαστεί με τον πολιτικό και με το πολιτικό-κρατικό σύστημα. Η κατάσταση έγινε ακόμα πιο περίπλοκη γιατί οι ενδιάμεσοι (δηλαδή οι κρατικοί λειτουργοί) απέκτησαν μεγάλη δύναμη, σε πολλές δε περιπτώσεις είναι οι ρυθμιστές των εξελίξεων.
Η αιτία είναι ο κανόνας παραγωγής και διανομής του πλούτου. Το χρήμα (άδειες, επιδοτήσεις, προμήθειες, μίζες κ.λπ., κ.λπ.) στην Ελλάδα μοιράζεται με εκ των προτέρων συμφωνίες κάτω από το τραπέζι. Αυτή είναι η αλήθεια με την οποία ζήσαμε τα τελευταία 40 χρόνια. Τον κανόνα τον έφτιαξαν οι πολιτικοί. Οι πολιτικοί που αποφάσισαν σταδιακά να συνεργάζονται με τους… εύκαμπτους πολίτες. Με την κοινωνία των λαμογιών, που ήθελε χρήμα «εδώ και τώρα» χωρίς κόπο και εργασία. Οι πολιτικοί, που απέφυγαν να συνεργαστούν με τη δημιουργική κοινωνία και οι οποίοι με τη σειρά τους εκδίωξαν κάθε άλλη φωνή. Οι εκπρόσωποι των κρατικοδίαιτων νίκησαν κατά κράτος τους εκπροσώπους των παραγωγών.
Οι μάσκες έπεσαν λόγω της κρίσης, η άρρωστη αυτή κατάσταση είναι πλέον ομολογημένη απ’ όλους. Μόνο που συνεχίζουν οι μεν να κατηγορούν τους δε.
Η κρίση αντιπροσώπευσης είναι πλέον αυτή που κυριαρχεί και δεν επιτρέπει να αντιμετωπισθεί και η οικονομική κρίση. Γιατί κανείς -ακόμα- δεν βγαίνει να πει τα πράγματα με το όνομά τους, δεν τολμά να ζητήσει αλλαγή στην καρδιά του κράτους και την αλλαγή του βασικού κανόνα που μας έφερε στην κρίση.
Υπομονή…
του Σπύρου Σουρμελίδη, http://www.paraskevi13.com/, 25/6/2011
