Η προσπάθεια για περισσότερη καθαριότητα και οι νέες μπάρες κατά της παράνομης στάθμευσης σημαδεύονται από παλιές παθογένειες Εικόνες από τον Μάρτιο που μόλις μας άφησε. Κυριακή πρωί και η πλατεία Αγίας Ειρήνης, στο κέντρο της Αθήνας, είναι γεμάτη αυτοκίνητα. Παρκαρισμένα. Τα περισσότερα, παράνομα, κραυγαλέα παράνομα. Στην πραγματικότητα, θα πρέπει να δρασκελίσεις με επιδεξιότητα ανάμεσά τους για να περπατήσεις από το ένα σημείο της πλατείας μέχρι το άλλο. Λίγο πιο κάτω, στη συμβολή της οδού Αιόλου με τον πεζόδρομο της Ερμού, ένας άνδρας και μια γυναίκα της Δημοτικής Αστυνομίας σουλατσάρουν κάπως αμέριμνοι. Πάλι Κυριακή, μεσημέρι πια, στην πλατεία Συντάγματος. Στο πεζοδρόμιο της οδού Αμαλίας μπροστά από τον Εθνικό Κήπο αλλοδαποί έχουν απλώσει την πραμάτεια τους. Δύο Αθηναίες διαπραγματεύονται την αγορά μιας τσάντας. Το παζάρι φθάνει μέχρι το πάρκινγκ της Βουλής. Οι κυρίες θα κατεβάσουν τόσο την τιμή, που θα έχουν να το λένε στις φίλες τους και ο συμπαθής «μαυρούκος» θα έχει κάνει τον ελάχιστο τζίρο που θα του επιτρέψει να βγάλει και την επόμενη μέρα. Την ίδια Κυριακή, δύο Ιταλοί επισκέπτες της πόλης θα κάνουν το παρακάτω αυθόρμητο σχόλιο βγαίνοντας από ένα σταθμό του αθηναϊκού μετρό: «Είναι εντυπωσιακή η καθαριότητα και η τάξη στο μετρό σας. Νομίζω δεν το έχω δει σε κανένα μέρος του κόσμου. Και να κάνεις δυο βήματα, να ανεβαίνεις τις σκάλες και να «προσγειώνεσαι» στον Τρίτο Κόσμο». Οσο κι αν πληγώνεται ο πατριωτισμός σου, δεν έχεις καν το κουράγιο να εξηγήσεις. «Ξέρετε, αυτές τις ημέρες οι συμβασιούχοι του δήμου απεργούν και η αποκομιδή δεν γίνεται με τους κανονικούς ρυθμούς. Α, και κάτι άλλο: η χωματερή της Φυλής ανοιγοκλείνει για διαφορετικούς λόγους. Όταν θα τελειώσουν όλα αυτά, μάλλον θα έχετε επιστρέψει στη χώρα σας». Αυτή μπορεί να ακούγεται σαν μια άδικη εισαγωγή για τους πρώτους τρεις μήνες του Γιώργου Καμίνη. Γιατί αν υπάρχουν δύο τομείς που το επιτελείο του νέου δημάρχου της Αθήνας έχει δώσει ιδιαίτερο βάρος, είναι αυτοί της καθαριότητας και της αστυνόμευσης έτσι ώστε να αντιμετωπιστούν τρία απαιτητικά μέτωπα της καθημερινότητας της ζωής στην πρωτεύουσα: η φήμη της «βρώμικης Αθήνας», η παράνομη στάθμευση και το παρεμπόριο. Κατά την ταπεινή μας γνώμη, το σημαντικότερο βήμα που έγινε τους λίγους μήνες του κ. Καμίνη στον συγκεκριμένο τομέα είναι η τοποθέτηση κινητών εμποδίων (μπάρες) στις εισόδους μεγάλων πεζοδρόμων (Ερμού από την Αγίων Ασωμάτων και κάτω, Διονυσίου Αρεοπαγίτου). Ενα απλούστατο μέτρο αποθάρρυνσης της παράνομης στάθμευσης, που με τις κατάλληλες προσαρμογές θα έπρεπε να επεκταθεί σε όλο το κέντρο της Αθήνας για να αρχίσουμε να ξεμπερδεύουμε σιγά σιγά με τις πολύ «χοντρές» εκφράσεις αστικής παθογένειας. Στον τομέα της καθαριότητας, η κατάσταση εμφανίζεται αρκετά πιο σύνθετη. Η όρεξη με την οποία ρίχθηκε στη μάχη για μια καθαρή Αθήνα ο αρμόδιος αντιδήμαρχος κ. Ανδρέας Βαρελάς φαίνεται να υπονομεύεται από το μνημείο ανορθολογισμού που συνιστά η υπόθεση της αποκομιδής και διαχείρισης των σκουπιδιών στην Αθήνα. Οσο δεν λύνονται τα θέματα με τους συμβασιούχους και φυσικά της δημιουργίας νέων χώρων υγειονομικής ταφής στην Αττική, εκατομμύρια κάτοικοι του Λεκανοπεδίου είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε σε καθεστώς ομηρίας. Κι έχουμε Πάσχα μπροστά μας. Συνοπτικά: το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής. Προς το παρόν. Οι καλές προθέσεις του νέου δημάρχου και ορισμένων ιδιαίτερα εργατικών συνεργατών του σκοντάφτουν σε δύο βασικές προβληματικές περιοχές: στην οικονομική συγκυρία και στις δυσκολίες αφύπνισης ενός τεράστιου, δυσκίνητου, γραφειοκρατικού, κουρασμένου διοικητικού μηχανισμού που καλείται να εφαρμόσει μερικές ωραίες ιδέες του κ. Καμίνη. Αυτή είναι η πραγματική μάχη κάθε νέας δημοτικής αρχής. Όποιος συμβιβάστηκε με αυτό το αντιπαραγωγικό, αραχνιασμένο σύστημα και δεν μπήκε καν στον κόπο να εμπνεύσει μια διαφορετική νοοτροπία είναι καταδικασμένος να μείνει στα ωραία (προεκλογικά) λόγια. του Δημήτρη Ρηγόπουλου, από την εφημερίδα "Η Καθημερινή", 3/4/2011
