Αξιώνουν «ζωτικό χώρο» για να... σώσουν τον τόπο και χαρακτηρίζουν «κρατικοδίαιτους» τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους
Η κρίση για τους μεγαλοβιομήχανους δεν είναι μόνο «ευκαιρία» - όπως οι ίδιοι την χαρακτηρίζουν - αλλά, ενίοτε, και ένα «σφουγγάρι» με το οποίο επιχειρούν να σβήσουν από το μαυροπίνακα της Ιστορίας την αντικειμενική αλήθεια και εμπειρία για τον αντιδραστικό, οπισθοδρομικό, βαθιά άδικο και εκμεταλλευτικό ρόλο του μεγάλου κεφαλαίου και του καπιταλιστικού συστήματος. Λεηλατώντας συστηματικά δικαιώματα και κατακτήσεις από την εργατική τάξη, επιχειρούν να της αφαιρέσουν ακόμα και την κρίση, ακριβώς για να πετύχουν την επιβολή του νέου κύκλου εκμετάλλευσης.
Η παρουσίαση, χτες, του Κώδικα Εταιρικής Διακυβέρνησης από τον ΣΕΒ έδωσε την ευκαιρία στον πρόεδρό του, Δ. Δασκαλόπουλο, να επιδοθεί και πάλι σε αυτό το εγχείρημα, εμφανίζοντας «την ιδιωτική οικονομία ως τον κατ' εξοχήν φορέα της αναγκαίας αλλαγής για να σταθεί ξανά στα πόδια του ο τόπος», παρότι είναι η κατ' εξοχήν αιτία για την οικονομική κρίση και τα δεινά του λαού και του τόπου. Δε δίστασε, μάλιστα, να σημειώσει ότι αυτό αποτελεί «μεγάλη ηθική και κοινωνική ευθύνη του επιχειρηματικού μας κόσμου»!!!
Ο προκλητικός, ανιστόρητος και αυθαίρετος ισχυρισμός του ΣΕΒ απέσπασε ωστόσο την αποδοχή και το θαυμασμό της κυβέρνησης, με τον υπουργό Περιφερειακής Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας, Μ. Χρυσοχοΐδη, να δηλώνει στην ίδια εκδήλωση ότι «η επιχειρηματικότητα είναι το κίνημα της εποχής, προκειμένου η χώρα να μπει σε νέο ενάρετο κύκλο δικαιοσύνης και ευημερίας». Ο ίδιος, εγγράφοντας προφανώς υποθήκες για το μέλλον, «μοιράστηκε» με τους μεγαλοβιομήχανους τον προσωπικό του... καημό, λέγοντας ότι όταν πριν από 10 χρόνια πρότεινε αλλαγή πολιτικής και συμβόλων για το ΠΑΣΟΚ, εισέπραξε διαμαρτυρίες, ενώ σήμερα - είπε - όλοι αναγνωρίζουν ότι είχε δίκιο.
Κι όλα αυτά τα είπε ο υπουργός του ΠΑΣΟΚ, παρότι, λίγο πριν, ο Δ. Δασκαλόπουλος σημείωνε για την επιχειρηματικότητα ότι «χρειάζεται και διεκδικεί ζωτικό χώρο για να αντιπαλέψει την κρίση και να φέρει βιώσιμη ανάπτυξη στον τόπο», χωρίς να πτοηθεί από τους συνειρμούς που προκαλεί η φράση «ζωτικός χώρος». Οι φορείς της δυστυχίας του λαού, αυτοί που η εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους γεννά τις κρίσεις και τις ακόμη σκληρότερες «λύσεις» για τις κρίσεις, που ευθύνονται πρώτοι απ' όλους για τη μείωση του εισοδήματος εργαζομένων και συνταξιούχων, για την περιστολή των κοινωνικών δικαιωμάτων, για το αβέβαιο μέλλον των παιδιών της εργατικής τάξης, για την απόγνωση των γονιών τους και για πολλά ακόμη που δε χωρά το χαρτί για να καταγραφούν, διεκδικούν και επιβάλλουν τώρα την «απελευθέρωση» της επιχειρηματικότητας από «τα δεσμά του υδροκέφαλου κράτους», και μιλούν για κρατικοδίαιτη «οικονομία και κοινωνία».
Η «απελευθέρωση» που διεκδικούν οι μεγαλοβιομήχανοι δε σημαίνει, όμως, ότι θα σταματήσουν οι ίδιοι να «βυζαίνουν» το κράτος. Αντίθετα, την ίδια ώρα που προωθούνται ακόμη περισσότερο οι Συμπράξεις Δημόσιου - Ιδιωτικού Τομέα και οι πολύπλευρες άμεσες και έμμεσες πριμοδοτήσεις και «διευκολύνσεις» για το μεγάλο κεφάλαιο, θεωρούν ότι κάθε είδους υπηρεσία ή κοινωνική μέριμνα του κράτους, έως και η εγγύηση για τις συντάξεις, καθετί που προσφέρεται στο λαό από τα χρήματα του λαού, καθιστά «κρατικοδίαιτο» τον ίδιο το λαό!
Γι' αυτό και ο Δ. Δασκαλόπουλος σημείωσε χαρακτηριστικά ότι «το κράτος συνεχίζει να είναι ο πανταχού παρών και τα ελάχιστα πληρών Θεός της Ελλάδος. Ελέγχει ή επηρεάζει άμεσα το 70% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος. Απασχολεί - άμεσα ή έμμεσα - σχεδόν 2 εκατομμύρια ανθρώπους. Συντηρεί με τους φόρους μας, κυριολεκτικά, χιλιάδες άχρηστους οργανισμούς και φορείς. Εκτρέφει μια θηριώδη γραφειοκρατία που αποτελεί πηγή διαφθοράς και σπατάλης. Καθορίζει τις συνθήκες παραγωγής και τις τιμές στους πιο σημαντικούς τομείς της ζωής μας - από την ενέργεια μέχρι τις μεταφορές και από την υγεία μέχρι τη σύνταξη. Ψηφίζει ή διατηρεί ατέλειωτη σειρά νόμων που καθορίζουν μία στρεβλή, μη ανταποδοτική, κατανομή των πόρων στην οικονομία και ευνοούν έτσι την ανομία».
πηγή : Εφημερίδα "Ριζοσπάστης", 22/3/2011
Η κρίση για τους μεγαλοβιομήχανους δεν είναι μόνο «ευκαιρία» - όπως οι ίδιοι την χαρακτηρίζουν - αλλά, ενίοτε, και ένα «σφουγγάρι» με το οποίο επιχειρούν να σβήσουν από το μαυροπίνακα της Ιστορίας την αντικειμενική αλήθεια και εμπειρία για τον αντιδραστικό, οπισθοδρομικό, βαθιά άδικο και εκμεταλλευτικό ρόλο του μεγάλου κεφαλαίου και του καπιταλιστικού συστήματος. Λεηλατώντας συστηματικά δικαιώματα και κατακτήσεις από την εργατική τάξη, επιχειρούν να της αφαιρέσουν ακόμα και την κρίση, ακριβώς για να πετύχουν την επιβολή του νέου κύκλου εκμετάλλευσης.
Η παρουσίαση, χτες, του Κώδικα Εταιρικής Διακυβέρνησης από τον ΣΕΒ έδωσε την ευκαιρία στον πρόεδρό του, Δ. Δασκαλόπουλο, να επιδοθεί και πάλι σε αυτό το εγχείρημα, εμφανίζοντας «την ιδιωτική οικονομία ως τον κατ' εξοχήν φορέα της αναγκαίας αλλαγής για να σταθεί ξανά στα πόδια του ο τόπος», παρότι είναι η κατ' εξοχήν αιτία για την οικονομική κρίση και τα δεινά του λαού και του τόπου. Δε δίστασε, μάλιστα, να σημειώσει ότι αυτό αποτελεί «μεγάλη ηθική και κοινωνική ευθύνη του επιχειρηματικού μας κόσμου»!!!
Ο προκλητικός, ανιστόρητος και αυθαίρετος ισχυρισμός του ΣΕΒ απέσπασε ωστόσο την αποδοχή και το θαυμασμό της κυβέρνησης, με τον υπουργό Περιφερειακής Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας, Μ. Χρυσοχοΐδη, να δηλώνει στην ίδια εκδήλωση ότι «η επιχειρηματικότητα είναι το κίνημα της εποχής, προκειμένου η χώρα να μπει σε νέο ενάρετο κύκλο δικαιοσύνης και ευημερίας». Ο ίδιος, εγγράφοντας προφανώς υποθήκες για το μέλλον, «μοιράστηκε» με τους μεγαλοβιομήχανους τον προσωπικό του... καημό, λέγοντας ότι όταν πριν από 10 χρόνια πρότεινε αλλαγή πολιτικής και συμβόλων για το ΠΑΣΟΚ, εισέπραξε διαμαρτυρίες, ενώ σήμερα - είπε - όλοι αναγνωρίζουν ότι είχε δίκιο.
Κι όλα αυτά τα είπε ο υπουργός του ΠΑΣΟΚ, παρότι, λίγο πριν, ο Δ. Δασκαλόπουλος σημείωνε για την επιχειρηματικότητα ότι «χρειάζεται και διεκδικεί ζωτικό χώρο για να αντιπαλέψει την κρίση και να φέρει βιώσιμη ανάπτυξη στον τόπο», χωρίς να πτοηθεί από τους συνειρμούς που προκαλεί η φράση «ζωτικός χώρος». Οι φορείς της δυστυχίας του λαού, αυτοί που η εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους γεννά τις κρίσεις και τις ακόμη σκληρότερες «λύσεις» για τις κρίσεις, που ευθύνονται πρώτοι απ' όλους για τη μείωση του εισοδήματος εργαζομένων και συνταξιούχων, για την περιστολή των κοινωνικών δικαιωμάτων, για το αβέβαιο μέλλον των παιδιών της εργατικής τάξης, για την απόγνωση των γονιών τους και για πολλά ακόμη που δε χωρά το χαρτί για να καταγραφούν, διεκδικούν και επιβάλλουν τώρα την «απελευθέρωση» της επιχειρηματικότητας από «τα δεσμά του υδροκέφαλου κράτους», και μιλούν για κρατικοδίαιτη «οικονομία και κοινωνία».
Η «απελευθέρωση» που διεκδικούν οι μεγαλοβιομήχανοι δε σημαίνει, όμως, ότι θα σταματήσουν οι ίδιοι να «βυζαίνουν» το κράτος. Αντίθετα, την ίδια ώρα που προωθούνται ακόμη περισσότερο οι Συμπράξεις Δημόσιου - Ιδιωτικού Τομέα και οι πολύπλευρες άμεσες και έμμεσες πριμοδοτήσεις και «διευκολύνσεις» για το μεγάλο κεφάλαιο, θεωρούν ότι κάθε είδους υπηρεσία ή κοινωνική μέριμνα του κράτους, έως και η εγγύηση για τις συντάξεις, καθετί που προσφέρεται στο λαό από τα χρήματα του λαού, καθιστά «κρατικοδίαιτο» τον ίδιο το λαό!
Γι' αυτό και ο Δ. Δασκαλόπουλος σημείωσε χαρακτηριστικά ότι «το κράτος συνεχίζει να είναι ο πανταχού παρών και τα ελάχιστα πληρών Θεός της Ελλάδος. Ελέγχει ή επηρεάζει άμεσα το 70% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος. Απασχολεί - άμεσα ή έμμεσα - σχεδόν 2 εκατομμύρια ανθρώπους. Συντηρεί με τους φόρους μας, κυριολεκτικά, χιλιάδες άχρηστους οργανισμούς και φορείς. Εκτρέφει μια θηριώδη γραφειοκρατία που αποτελεί πηγή διαφθοράς και σπατάλης. Καθορίζει τις συνθήκες παραγωγής και τις τιμές στους πιο σημαντικούς τομείς της ζωής μας - από την ενέργεια μέχρι τις μεταφορές και από την υγεία μέχρι τη σύνταξη. Ψηφίζει ή διατηρεί ατέλειωτη σειρά νόμων που καθορίζουν μία στρεβλή, μη ανταποδοτική, κατανομή των πόρων στην οικονομία και ευνοούν έτσι την ανομία».
πηγή : Εφημερίδα "Ριζοσπάστης", 22/3/2011
